27 มกราคม 2551 20:11 น.
ผู้ชายคนเดิม
เสียงปลุกที่เคยได้ยินทุกเช้า
ที่รักอย่านอนขี้เซา..เดี๋ยวไปทำงานสาย
วันนี้...เสียงคุ้นเคยแบบนั้นมันหายไป
..เพราะไม่มีเธอ....
..
ข้าวต้มกุ้ง..ถ้วยโปรดบนโต๊ะอาหาร
ก่อนไปทำงาน..เธอจะทำให้ทานเสมอ
วันนี้...มีเพียงโต๊ะว่างเปล่า.. หันไปมองเก้อ
..เพราะไม่มีเธอ...ฉันเข้าใจ
..
สายโทรศัพท์เตือน..ตอนเที่ยงวัน
ที่ใครคนนึง..ไม่เคยลืมโทรหาฉันเพื่อถามไถ่
พักหรือยัง... ทานข้าวกับอะไร...อร่อยไหม๊
วันนี้...โทรศัพท์สายนั้นหายไป....เพราะไม่มีเธอ
..
ภาพใครคนหนึ่ง..รอรับฉันตรงประตูหน้าบ้าน
ทุกเย็นที่กลับจากทำงาน..ยังไหวหวานเสมอ
ติดตาฉัน...จนไม่อาจลบให้เบลอ
ทำน้ำตาเอ่อ..เมื่อรู้ว่าไม่มีเธอ..เหมือนวานวัน
..
ดอกไม้..ประตู..แจกัน..และต้นไม้ใหญ่
วันนี้ใยดูเงียบเหงา...ไร้ชีวาอย่างนั้น
โลกใบเล็กของเรา..กลับไม่เหมือนอย่างทุกวัน
บ้านนี้จะสุขได้อย่างไรกัน..ถ้าไม่มีเธอ
........... .............
....ก็เพราะว่าใจของเธอ...คือความรักทั้งหมด..ของฉัน
+++++++++++++++++++++++++
ผมตื่นขึ้นมาเขียนกลอนบทนี้... ตอนตี 3.40
ตอนนี้ก็ ตี 4.22 นาทีแล้ว... ผมนอนไม่หลับ
คิดถึงใครคนหนึ่งที่ตอนนี้อยู่ไกลกันมาก...
ทั้งในความรู้สึก..และความเป็นจริง
......
..... มีคนเคยบอกผมว่า...ช่วงเวลาที่เราเหงาที่สุด
จะทำให้เรารู้และเข้าใจตัวเองมากที่สุดว่า..ต้องการอะไร
ชีวิตขาดอะไรไป... จะเติมให้เต็มได้ด้วยสิ่งไหน
.. ณ นาทีนี้ .. ผมคงบอกตัวเองได้แล้วครับว่า
ชีวิตผมทำอะไรหล่นหายไป ... รสชาติใดที่มันขาดไป
ผมไม่แน่ใจว่าจะเติมมันให้เต็มได้หรือไม่...
เพราะการ ไม่มีเธอ ใครคนนั้นที่อยู่ในใจผมตลอดเวลา..
จะมีอะไรที่สามารถทดแทนได้จริง..
ผมเคยพยายาม..
แต่ความพยายามเหล่านั้น..ก็ล้มเหลวอยู่ทุกครั้งไป
คงเพราะความรัก..ที่ผมเคยได้รับมา..
เป็นอะไรที่บรรยายได้ไม่หมด..จริงๆ
..
ในวันที่ไม่มีใครวันนี้...
ผมจึงไม่อยากหาอะไรทดแทนความรู้สึกนั้นอีกแล้ว
เข้าใจ.. ว่านี่คือ.. อาการของคนแพ้ใจ แพ้ความรู้สึกตัวเอง
แต่นั่นก็ยังทำให้ผมมีความสุข ปนในความเศร้าได้..ทุกครั้งไป
ผมเลือกที่จะเป็นแบบนี้เอง....
ก็ต้องรับกับความเป็นไปที่จะเกิดขึ้นให้ได้..ด้วยตัวเอง
ผมเข้าใจ....
................................................................................................................................................................................
24 มกราคม 2551 22:52 น.
ผู้ชายคนเดิม
.. ยังมีความจริงบางอย่าง
ที่พยามแสดงออกทุกทาง..ให้รับรู้
แต่เหมือนคุณไม่สนใจมาเหลียวดู
หรือจะแกล้งทำเป็นไม่รู้..ไม่ใส่ใจ
.
..ความจริงบางเรื่องที่ว่า
เพียงแค่มองด้วยตา..ก็คงเห็นได้ง่าย
แต่หากสัมผัสลึก..ด้วยหัวใจ
คุณจะรู้ว่าคุณค่านั้นแค่ไหน..ไม่อาจบรรยาย
.
..ความจริงข้อนั้น..คึอ.."ความรัก"...
ซึ่งไม่บ่อยนักที่จะมีใครได้
การแสดงออก..เพื่อแทนถ้อยคำพูดใด
สำหรับผม..มันคือสิ่งยิ่งใหญ่ ...
........ที่จะทำให้ใครหนึ่งคน...
.
..." ผมรักคุณนะ "
ที่ทำไปอาจดูเกะกะ..จนคุณมองข้ามพ้น
ก็ไม่เป็นไร.. "เพราะความรัก คือ การอดทน"..
และผมก็บอกตัวเองวันละหลายหน ....
....เพราะว่าคุณคือ"คนสำคัญ"....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...ความรัก .. ต้องใช้เวลา ...
ต้องอาศัยความอดทน ...
..ต้องเข้าใจซึ่งกันและกัน ...
จริงใจ ...มั่นคง ..
... และด้วยอะไร ๆ อีกหลายอย่าง หลายข้อ ...
.... นี่แหละน้อ..."ความรัก" .... บรรยายไม่รู้จบ
4 มกราคม 2551 14:21 น.
ผู้ชายคนเดิม
อ่านกลอนของคุณ พิมญดา แล้ว.. รู้สึกอยากเขียนครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
.. ลมหนาวว่อน..โชยอ่อนหวิว
กระทบผิว..สัมผัสไหว
สั่นระริก..เร้าทั่วกาย
สะท้านใจ..ไร้ใยดี
..
.. ลมหนาวหนอ..ช่างล้อเล่น
ฝนซ่านเซ็น..ไหนเย็นเท่า
ใต้ผ้าอุ่น..กรุ่นไอเรา
ไม่หายเย้า..หยุดหยอกกาย
..
.. ลมหนาวเอย..ไม่เคยคุ้น
ใยทารุณ..ไร้อุ่นให้
ทรมาน..รานหัวใจ
อยากมีใคร..เคียงสักครา
..
+++++++++++++++++++++++++++++
... ถ้ามีใครให้กอดสักคน ..คงดี
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟผู้ชายคนเดิม
หน้าส่วนตัว
880
