30 พฤศจิกายน 2544 22:04 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
..ในความคุ้นเคย..ดังเดิม
แก้วน้ำที่ยังเติมไม่เต็ม..ใบนั้น
ไม่ได้ลดน้อยลงเลย..ถ้าเทียบกับความผูกพัน
แม้จะมีแค่ฉัน..เท่านั้น ที่ใส่ใจ
..อาจจะรู้สึกเหนื่อย - อ่อนล้าบ้าง
ตั้งแต่มีคนกั้นกลาง..ระหว่างเราไว้
อยู่กับเขาเถอะ..ฉันไม่เป็นไร
อย่าห่วงเลย..ยังทนไหว และจะทนต่อไปเพื่อ รอ...
..การรอคอย..มันทำให้คนมีหวัง  ริบหรี่ไปบ้าง..ก็ช่างมัน				
			 
			
				30 พฤศจิกายน 2544 21:36 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
ปลายฝน...ต้นหนาว.. 
ความฝันไม่อาจสกาว...เหมือนก่อน 
นั่งรับฤดู...ด้วยความหดหู่ - ร้าวรอน 
ความทรงจำเก่าก่อน... ยังหลอนหัวใจ 
ปลายฝนต้นหนาว.. 
ยังเก็บงำเรื่องราว..ความหวั่นไหว 
ฝนแล้ง - ลมโชย..อารมณ์โบกโบยแสนไกล 
ตะเกียกตะกายคว้าหัวใจ.. ที่ลับหายไปพร้อมลมฤดู 
ปลายฝนต้นหนาว.. 
คืน-วันอันแสนยาว..ไม่อาจล่วงรู้ 
ใต้ผ้าห่มผืนหนึ่ง..คนเศร้าคนนึง ยังไร้คนเหลียวดู 
และยังไม่อาจพยุงกายขึ้นสู้..กับความหนาวเหน็บ ที่ผ่านมา 
ปลายฝนต้นหนาว.. 
คนดี..จะรู้บ้างหรือเปล่า -ว่าฉันก็อ่อนล้า 
ทุกครั้งที่หลับ..ฝันร้ายยินยับ จะย่างกรายเข้ามา 
วอนเพียงใต้ผืนฟ้า...มีใจเธอส่งมา... ห่มนอน.. 
 - ปลายฝนต้นหนาว .. ฤดูกาลของความเหน็บหนาว จริง ๆ ..				
			 
			
				30 พฤศจิกายน 2544 21:07 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
...นานมากแล้วสินะ.. 
ที่เราต่างไม่เคยย้อนกลับมา ณ เวลาเก่า..ตรงนี้ 
ยาวนานมากเลย..ที่ไม่เคยรู้สึกดี-ดี 
นับหมื่นพันนาที..ที่เราจากกัน 
.
ถ้าจะถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง.. 
คำตอบ..ยังไม่คุ้นเคยกับความอ้างว้าง นั่นแหละ ฉัน 
ปล่อยความรู้สึกให้ผ่านไปพร้อมกับการนับคืน-วัน 
และไม่รู้ต้องเหงาไปอีกนานแค่ไหนกัน..เมื่อไม่มีเธอ 
 - - - บางที  ความเหงาก็อาจทำให้เรารู้จักตัวเองมากขึ้นนะ... ว่ามั๊ย				
			 
			
				30 พฤศจิกายน 2544 11:31 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
..ขอบคุณ..สำหรับถ้อยคำ 
ที่เป็นลำนำ..ระหว่างเธอกับฉัน 
น้ำเสียงที่เอ่ย..คล้ายคนคุ้นเคย-ผูกพัน 
สื่อได้จากสิ่งที่เคยให้กัน..ในวันที่ผ่านมา 
..
...ถ้าเป็นไปได้..คงดี 
หากดาวบนฟ้าที่มี..ฉันสามารถเอื้อมือคว้า 
จะแอบเก็บทุกวัน..ทุกวัน....เพื่อกำนัลแด่คนไกลตา 
ให้เขาได้รู้ว่า..ดาวทุกดวงจะแทนค่า ความผูกพัน - ของเรา 
 ...ถ้าเป็นไปได้...จะดีขนาดไหนเนี่ยยยยยย...				
			 
			
				30 พฤศจิกายน 2544 11:02 น.
				
												
				
								ผู้ชายคนเดิม
		
					
				
..นาทีของความสับสนในใจ 
มันเป็นอะไรที่..ไม่สามารถบรรยายออก 
ยากเย็นเหลือเกิน..ที่จะเอ่ย - สักคำบอก 
ฉันรู้.. รู้โดยไม่ต้องคัดลอกความรู้สึกนั้น..จากเธอ 
...สักคำสิ..บอกกันได้ไหม 
หนึ่งคำ จากความเป็นไป..ใต้ผืนฟ้าเหงา-เก้อ 
ยังมีฉันนะ...ที่พร้อมจะรับฟังเธอ 
หากเพียงคน-คนนี้ที่เคยเจอ...เธอไม่ได้หลงลืมไป 
.... ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่นี่  นะครับ..