22 เมษายน 2546 10:45 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เธอบอก
เธอบอกว่า เธอหัวใจยังว่าง เธอยังไม่มีใคร
ใช่ ใช่ ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจ ในความหมาย
แต่รัก รักยังเป็นเรื่องโหดร้าย--ตราบที่ความหมายไม่ชัดเจน
บอก บอก บอก
บอกฉันมาตรงตรงได้ไหม
กลับคำถามที่ถามไป รักไหมเธอ
ขอ ขอแค่บอกว่ารักหรือไม่รัก
ได้คำตอบจะเลิกชัก และไม่ถาม
กลัว-กลัว-กลัว กลัวความรักเปลี่ยนไปคนงาม
เพราะเวลาฉันถาม เธอตอบคลุมเคลือ
ตราบใด ที่รักยังไม่มีเหตุผล การจากไปก็ย่อมไม่มีเหตุผลเช่นกัน เยี่ยงเดียวกับ การสือความหมายคำว่ารัก-ถ้ายังไม่ชัดเจน ความชัดเจนในรักก็ยังไม่มี
22 เมษายน 2546 10:45 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ไกลเกินไปหรือเปล่า กับคำว่ารักที่ส่งไป
ก็เธอไม่รับรู้ ไม่หวั่นไหว กับความรักล้นใจที่ส่งไปให้เธอ
สงสัย จะไกลจริงจริง
หรือเธอจะหยิ่ง ไม่สน
ไม่รัก-ไม่เคยว่า เลยหน้ามล
เพราะรู้ตัวว่าจน จึงต้องเจียม
22 เมษายน 2546 10:25 น.
วิจิตร ภู่เงิน
งาน งาน งาน
ท่องเอาไว้ งานงาน และก็งาน
หาเจ้ามาแสนนาน งานอยู่ไหน
ถ้าเจองาน จะโป้งงาน แก้ซ้ำใจ
ออกมาเถิด ออกมาไว อยู่ไหนงาน
โป้ง!โป้ง!โป้ง! โป้งงาน นั้นไงงาน
ปัดเช็ดกวาด-ถู ล้างถ้วยจาน งานอยู่นี่
อุตส่าร่ำ อุตส่าเรียน-มาหลายปี
คุมกัน-หรือนี่ กับที่ร่ำเรียนมา
คนสร้างชาติ ชาติใว้ใจและยอมรับคนบางคนให้คงไว้ซึ่งชาติ ชาติสร้างคน(บางคนให้ดูใหญ่โต) ชาติมีบุญคุณต่อคน(บางคน) แต่คน(บางคน)ไม่ยอมตอบแทนคุณของชาติ โดยไม่ยอมหันมาเหลียวแล คนสร้างชาติ ในฐานะของคนที่เห็นบุญคุณของคนสร้างชาติขอบอกว่า คน(บางคน)เนรคุณชาติ
21 เมษายน 2546 11:41 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ยิ้ม...
ฉันแอบเห็นเธอยิ้ม เธอยิ้มบางบาง
ดูเหงาเหงา แต่ไม่จาง---จืดในใจ
ยิ้ม ฉันอยากเห็นเธอยิ้ม แม้เธอยิ้มให้ใคร
และรู้เถิดว่าทุกคราที่เธอยิ้ม ยิ้มออกไป
คนหนักแน่น แอบหวั่นไหว เพราะรอยยิ้มเธอ
---กลอนบทนี้ผมเขียนตอนที่มีคนเขาบอกให้ผมยิ้ม ผมก็ทำตามนะ ยิ้ม! ยิ้ม! ยิ้มเข้าไว้ เขาบอกว่าจะรู้สึกดีขึ้น--จะไม่เหงา เขาบอกอย่างนั้นจริงๆ ผมยิ้มแต่คนอื่นไม่ค่อยยิ้มกัน เขาไม่กลัวเหงา-- ถ้าเขากลัวเขาต้องยิ้ม แล้วทำไม ทำไม! เขาไม่ยิ้ม เขาไม่อยากดีขึ้น---เขาไม่กลัวเหงาหรือ ผมกลัวเหงา แปลกหรือที่ผมจะยิ้ม ยิ้มเพื่อจะได้ไม่เหงา แต่ทำไม ทำไมล่ะ! ทุกครั้งที่ผมยิ้มและยิ่งยิ้ม--- ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเหงา
20 เมษายน 2546 15:08 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เธอไม่งอน ฉันก็จะตามง้อ
เขียนอะไรนี่? แอ๊ะ! มันยังไง?
ไม่เข้าใจ ไมต้องง้อ
ก็เธอดูอือออ... ไมต้องง้อ
เขียนแล้วงง!
รู้แล้ว และเข้าใจ
ว่าทำไม ไปตามง้อ
ก็เธอดูอือออ...
รู้แล้วรอ ฟังเฉลย (รอแป๊บเดียวนะ)
ฟังนะ เฉลย--เลย
ไม่รู้ใจ ทำไมเอย-เอ่ย-เอ้ย-เอ๊ย-เอ๋ย
จึงคิดเชย--ชมชอบ คนขี้งอน... จบเสียทีฮู้!
---ยังงี้ก็เรียกว่ากลอน... อยู่มาก็นานพึ่งจะรู้ว่าตัวเองเพี้ยนก็วันนี้
หน้าส่วนตัว
839
