29 พฤษภาคม 2546 19:10 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ดอกดาหลา
ชมพูแดง-ทาบทา กลีบช่อ
ดึงเด็ด ใส่หีบห่อ
หวังฝากเธอพอ ให้ชื่นชม
ดาหลา ดา-ลา
พอพี่กลับมา จะชื่นชม
นางน้อง หน้าขมขม
ให้ภิรมย์ ชมชื่นใจ
อย่าเลย อย่าได้งอน
ดาหลาซ้อน รักพ่วงพา
พี่เก็บฝาก แม่แก้วตา
หวังเพียงว่า เจ้าพอใจ
ห่างเหิน แค่นิดหน่อย
ทำใจน้อย ไม่เข้าท่า
บูดบึ้ง ไม่ยอมพูดจา
หรือดาหลา ไร้ค่าชม
หายงอนนะ ดีกันนะ
วันหลังจะ พาไปชื่นชม
ดาหลา และสายลม
ที่สวนสม วังทิพย์เอย...
29 พฤษภาคม 2546 18:24 น.
วิจิตร ภู่เงิน
สายลม พัดพริ้ว
ความรักลอยลิ่ว ปลิวลม
สายลม พัดตรม
หนาวระบม ในหัวใจ
สายลมหนาว พัดเหงาเหงา
พัดสองเรา ให้ห่างเห
สายลม พัดถ่ายเถ
หากรัก เจ้ารวนเร
คงพัดพริ้ว ปลิวลมลอย
28 พฤษภาคม 2546 11:38 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ยามเช้า ตะวันทอแสงสี สวยเย็น-เย็น
น้ำค้าง-ค้าง เปียกกระเซ็น เมื่อเดินผ่าน
กลางท้องทุ่ง-นา ป่าเขา และสายธาร
เด็กบ้านป่า สุขสราญ ขับร้องเพลง
มีฝูงวัว และฝูงควาย ช่วยกันต้อน
ผูกหญ้าอ่อน ล่ามเชือกมัด ให้แน่นหนา
ระวังให้ดี อย่าลืม นะลูกยา
เดี๋ยววัวเรา กินต้นกล้า แปลงนาดอน
เด็กเด็กจำ คำพ่อสั่ง ไม่ลืมหลง
ลามเชือกลง มัดแน่นหนา ตรงหญ้าอ่อน
แล้วเดินเล่น เที่ยวลัดเลาะ โพนนาดอน
หวังใว้ตอน ตะวันเที่ยง มีของกิน
หนังสติ๊ก ยิงนกน้อย กระปอมป่า
เผลอเดินเล่น ลืมเวลา ถึงบ่ายคล้อย
วัวที่ผูก ดึงหลักหลุด เริ่มทะยอย
กินกล้าน้อย แปลงนาดอน ก่อนเจ้ามา
ตะวันอ่อน อ่อนแสงลง บอกเวลา
ค่ำแล้วหนา เจ้าจงกลับ ที่หลับไหล
ต้อนวัวควาย จากทุ่งนา อย่างสุขใจ
ไม่รับไซร้ วัวกินกล้า แปลงนาดอน
กลับถึงบ้าน พ่อบอกว่า กล้านาดอน
โดนกัดกล่อน เหยียบและย่ำ ให้เสียหาย
เจ้าของนา บอกว่า วัวของลูกชาย
กินเหยียบย่ำ ให้กล้าตาย ไม่ชายตา
เมื่อได้ฟัง คำพ่อเล่า ไม่เข้าใจ
กินได้ไง ก็ผมดู อยู่ไม่ห่าง
วัวคนอื่น คงกัดกิน แต่ก่อนปาง
ไม่สิ้นทาง หลบหลีกเลี่ยง ...เด็กเลี้ยงวัว...
ปล.ที่บ้านผมไม่มีแกะให้เลี้ยง ฉนั้นผมจึงไม่ไช่เด็กเลี้ยงแกะ จริงไหม
27 พฤษภาคม 2546 17:14 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ผมชอบดอกไม้
และเคยมองว่าดอกไม้เหมือนผู้หญิง
อ่อนไหว อ่อนหวาน น่าแอบอุ่นอิง
แต่แล้วก็มีบางสิ่งที่ทำให้ผมมองผู้หญิงเปลี่ยนไป
เธอก้าวเข้ามา
ทำให้ผมคิดว่าความรักนั้นเหนือสิ่งอื่นใด
แต่แล้ว แต่แล้ว เธอก็ลา-ลาจากผมไป
ทิ้งใว้เพียงเยื้อ-และใยเส้นบางบาง กับคำปลอบโยนเบาเบา
ผมชอบดอกไม้
และดอกไม้ก็เหมือนเธอ
อ่อนหวาน อ่อนไหว ขี้งอนและงอแง
ใจผม-พ่ายแพ้ มอบรักให้เธอจนหมด... หัวใจ
ผมชอบดอกไม้
เธอก้าวเข้ามา
ผมชอบดอกไม้
และดอกไม้ก็เหมือนเธอ
และในเมื่อรักคือการให้
และผมก็ได้ให้ ให้เธอไปหมดทั้งหัวใจ
ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหม
ดอกไม้เปรียบเหมือนผมหรือเหมือนเธอ
เมื่อเธอคือผู้หญิง
และผู้หญิงก็คือเธอ
ไม่รู้ ผมไม่รู้จะมองเธอ เปรียบเธอเหมือนอะไร
เพราะเธอ-คือผู้หญิง อ่อนไหว อ่อนหวาน น่าแอบอุ่นอิง
ไม้รู้ ผมไม่รู้จริงจริง ไม่รู้จะเปรียบเธอเหมือนอะไร
เพราะเธอ-คือผู้หญิง อ่อนไหว อ่อนหวาน ขี้งอนและงอแง
27 พฤษภาคม 2546 17:14 น.
วิจิตร ภู่เงิน
หันมองรอบรอบตัว
เราคือคน คนที่รู้ผิด รู้ชอบชั่วดี
แต่ในบางครั้ง ก็สงสัยในบางที
ด้วยความที่เรารู้ผิดชอบชั่วดี หรือเปล่าที่ทำให้เราเป็นคนดีไม่ได้
งงไหมครับ? บังเอินกด submit สองครั้งในบทกลอนเพราะเธอคือผู้หญิง เพราะเธอคือผู้หญิงโชว์ 2 บท ไม่รู้จะลบยังไงก็เลยแก้ยังงี้แหละ สดๆไปเลย
หน้าส่วนตัว
3716
