4 มิถุนายน 2547 11:51 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ร้อยมาลัยรับขวัญของน้องพี่
เป็นมาลีสีขาวราวสวรรค์
เอารักห่มห่อใจให้ผูกพัน
พบหน้ากันวันแรกอย่าแปลกตา
รั่วแห่งนี้มีรักและตักอุ่น
รอน้องหนุนนอนพักมิหนักหนา
พี่จะกอดกล่อมน้องนวลมาลา
เมื่อหลับตาพาฝันเจ้าโบยบิน
ดวงดาราฟ้าไกลใจเจ้าร้าง
มิเคยห่างทางใจให้ถวิล
ลาอกแม่มาแล้วแก้วยุพิณ
พลัดดงถิ่นกินนอนและคอนอยู่
หากน้ำตาพาน้องให้หมองเศร้า
พี่ขอเอาอุ่นฟ้ามาห่มสู่
ยามเจ้าร้อนฟ้อนฝนหล่นพร่างพรู
ขอโฉมตรูอย่าหวั่นในวันดี
มหาลัยใฝ่ฝันกันแสนนาน
เพียรประสานสมได้ดั่งคำศรี
เพราะขยันหมั่นเรียนมาแรมปี
จึงได้มีที่ซ้อนอ่อนละมุน
เข้ามาแล้วแก้วตาอย่าเปลี่ยนผัน
ลืมความฝันวันก่อนที่ก่อหนุน
จงพากเพียรเรียนไปให้ครูคุณ
ได้อกอุ่นอิ่มใจในความเพียร
มอบมาลัยคล้องใจให้น้องพี่
ได้ยินดีดั่งหวังที่ตั้งเขียน
สุดขอบฟ้าฟากฝันฝากแสงเทียน
สว่างเนียนส่องทาง.........น้องทุกคน
4 มิถุนายน 2547 11:25 น.
วิจิตร ภู่เงิน
สุราศาสตร์ปราดเปรื่องเรื่องชีวิต
เหล่านิสิตสู่เรียนเพียรศึกษา
อีกคุณครูผู้สอนสั่งวิชา
บุญคณาอาจารย์ชาญฤดี
ศิษย์ผู้น้อยคอยครูผู้รู้แจ้ง
มาแถลงแจงคำนิยามศรี
สุราศาสตร์ปราชญ์เยี่ยงยิ่งกวี
ถ้อยวาทีท่าทางอย่างครูกลอน
บางก็เล่าเขาว่าสุราเลิศ
คณะเปิดปีนานแต่กาลก่อน
วิชาไหนใครเทียบเปรียบบังอร
อรชรฟ้อนได้ไม่เคียงคำ
คณะไหนใครเล่าจะเท่าเทียบ
ฟังแล้วเงียบงงถามน้ำคมขำ
สอนอารมณ์ชมนกน้อยตัวดำ
มันบินต่ำค่ำวนกลัวชนฟ้า
ทฤษฎีมีมากถ้าอยากรู้
ลองเลือกดูหมู่เหล่าพอเข้าตา
แล้วลงเรียนเพียรทำจะนำพา
ให้พบหน้าค่าตาเพื่อนสังคม
จบแล้วหรือมือทำนำวิชา
คุณคณาพาดีได้สุขสม
ผู้คนเป่าเล่ากล่าวเกียรตินิยม
มีสนมสมงามดั่งน้ำทอง
ได้ยินมาพาคิดจะผิดไหม
ถ้าเลือกไปใยดีตีสนอง
เป็นนิสิตสุราให้สมปอง
เรียนเป็นน้องปีหนึ่ง....พึ่งสุรา(ศาสตร์)
2 มิถุนายน 2547 15:34 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ใบตองอ่อนฟ้อนพลิ้วปลิวตามลม
แลน่าชมคมตองร่องไสว
งามยิ่งแท้แม้เกิดกลางป่าไพร
กิ่งก้านใบใสอ่อนฟ้อนลาวัณย์
กลางป่าเขาเฝ้ามองใบตองอ่อน
แผ่ก้านซ้อนก่อนออกดอกสวรรค์
ประดับป่าผางามตามไพรวัน
มอบกำนัลพรรณกล้วยกลิ่นสุคนธ์
ร่มดงไพรใจน้อยลอยลมพัด
ฝันว่าตัดตองอ่อนเมื่อก่อนฝน
เอามาบังใบห่มห่อกมล
รองน้ำทนทานได้ดั่งฤดี
นกขับขานสานถักถ้อยเพลงป่า
ตัดตองหนามาทำบายคำศรี
บูชาฟ้าป่าดงแดนรุจี
ให้ป่ามีมากด้วยกล้วยไม้พรรณ
ธารน้ำใสใบรองตองอ่อนตัก
เหนื่อยเมื่อยนักปักตองได้สองขัน
เอามารองกรองน้ำยามแรมวัน
ออกไพรสัณฑ์พลันตักพักดื่มกิน
ก่อกองไฟใบตองรองห่อหมก
ในป่ารกร้างแท้ใจถวิล
เหลียวสัตว์ป่าอาศัยไพรดงดิน
แลผืนถิ่นสิ้นใบให้ห่อทำ
เรียวใบตองต้องลมชวนชมยิ่ง
งามเพริศพริ้งกิ่งใบใยนวลขำ
สายลมเย็นย้อนพัดพลันหวนจำ
คมตองล้ำลีลาพาป่างาม
หน้าส่วนตัว
1293
