30 เมษายน 2547 15:16 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ยกมือไหว้ท่วมหัวขอพรพรม
รดภัยใต้ระบมให้ฉ่ำชื่น
เอาความผาสุขมาเช่นวันคืน
ถอดไฟฝืนโหมแรงมอดมลาย
ขอพรเสกส่งเอาความผาสุข
ดับไฟที่ไหม้ลุกเพื่อคนใต้
ปกปักรักษาด้ามขวานของไทย
เมื่อพาลภัยผ่านแผ่วให้ห่างหนี
ให้สะตองอกงามตามประสา
อีกผืนฟ้าทะเลยิ้มสุขี
ภูเขาสูงต้นยางใหญ่ก็ดี
ได้ขึ้นเขียวขจีไม่โอนเอน
เป็นแต่ความร่มเย็นเช่นคนใต้
มีเรื่องร้ายผ่านผันบ่ทุกข์เข็ญ
ขอความสุขขับไล่ความลำเค็ญ
ให้ชาวใต้ร่มเย็นตลอดไป
28 เมษายน 2547 16:23 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ร้อยมะลิขาวนวลตามเส้นด้าย
ใบมะยมเบี่ยงบ่ายสลับชั้น
ช่อชบามาบรรจบผูกพันธ์
เป็นมาลัยรับขวัญเจ้าคนดี
เข้าป่าให้ขวัญมาพากลับบ้าน
กอบข้าวสารข้าวสวยจะอิ่มหมี
จูงขวัญลูกยาให้มาทันที
แม่จะกลับค่ำนี้ให้รีบมา
พ่อเจ้ายังออกตามดูวัวควาย
แม่อยู่ด้วยกับเจ้านะแก้วตา
ใยจึงงอแงไม่ชื่นอุรา
ให้แม่ได้พึ่งพาก่อไฟฟืน
ค่ำแล้วนกกาก็กลับนอนรัง
แต่ขวัญเจ้าใยยังหลงสะอื้น
จักจั่นแผดเสียงแข่งค่ำคืน
รู้ไหมแม่กลัวฝืนกลั้นน้ำตา
แม่กลัวผีป่าในห้วยน้ำหนอง
มาจับจ้องยื้อเจ้าจะโหยหา
จึงเรียกขวัญแก้วให้รีบกลับมา
กินแกงเนื้อไข่ปลาที่แม่ทำ
27 เมษายน 2547 16:26 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ตกกี่ชั้นโตไม่เคยไหวหวั่น
ยังมาเรียนทุกวันไม่ขาดคร้าน
แม้ใครต่างชมโตว่าบ่เอาถ่าน
โตยังยิ้มบานยอมรับไม่ระอา
มันเหนื่อยนักโตก็พักไม่หนักหนา
ฟุบลงหลับให้ตำราเดินเข้าฝัน
มานีมานะปิติชื่นชีวัน
เจ้าแก่พัลวันหอมแกล้มชูใจ
ตื่นจากฝันโตคิดเห็นแค่ไข่ไก่
ตอนเช้าแม่ใส่มาเป็นกับข้าว
ใกล้เที่ยงท้องโตมันหิวตาเป็นดาว
ระยิบระยับแวววาวเต็มห้องเรียน
คุณครูครับโตอยากจะพากเพียร
แต่เมื่อเขียนเรี่ยวแรงโตก็หดหาย
ครูครับขอพักกินข้าวให้สบาย
แล้วตอนบ่ายค่อยมาเรียนดีไหมครู
ใช่ว่าโตขี้เกียจไม่อยากเรียนรู้
แต่ทุกเช้าตรูต้องตอนวัวไปลาม
จึงมาเรียนสายหิวข้าวในทุกยาม
เพราะข้าวสักชามตกท้องยังไม่มี
เห็นใจโตเถอะครับคุณครูคนดี
กลับบ้านจะท่องมานีให้ขึ้นใจ
มาเรียนนั่งหน้าไม่เป็นเด็กเหลวไหล
ครูปล่อยโตไปกินข้าวนะครับครู
27 เมษายน 2547 16:02 น.
วิจิตร ภู่เงิน
มีคนถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร
ฉันตอบทันใดอยากเป็นซุนหงอคู
มีพลังมากมายจะได้ต่อสู้
กับศัตรูที่จะมาทำลายโลก
ตอนนั้นเคยแอบแปลงร่างหน้ากระจก
นึกถึงแล้วตลกเป็นหนักหนา
อยากเป็นผู้พิทักษ์ทั่วโลกา
ให้ชาวประชาได้อยู่กันร่มเย็น
ฉันโตแล้วในตอนนี้และได้เห็น
ความเป็นไปในสังคมทุกวัน
ต่างยื้อแย่งของมึงของกูของกัน
ไม่แบ่งปันเจือจานและอาทร
เห็นเรื่องราวเหล่านี้จึงได้เขียนกลอน
ทิ้งไว้เป็นอุทาหรณ์ผู้พิทักษ์
ซุนหงอคูตอนเป็นเด็กคงรู้จัก
และเด็กน้อยคนนักไม่อยากจะเป็น
ลืมหมดหรือยังความคิดจะเป็นเช่น
ซุนหงอคูผู้ลำเค็ญผู้ปกปัก
ลืมหรือยังความคิดที่จะพิทักษ์
ให้โลกที่แสนรักได้อยู่ถาวร
มาเถิดช่วยกันมาแบ่งปันความอาทร
ผู้พิทักษ์ทั้งหลายอย่ามัวนอนหลับไหล
อุลตร้าแมนเอจีบันให้เร็วไว
อีกทั้งเซนเชย่าก็ให้มาเอย
27 เมษายน 2547 14:06 น.
วิจิตร ภู่เงิน
คนที่ยืมยาสีฟันเธอประจำ
และคนที่ทำเธองอแงบ่อยบ่อย
แต่เพื่อนมักล้อว่าชอบเธอไม่น้อย
เขาเองละที่คอยทะเลาะกับเธอ
จำเขาได้เปล่าคนที่ดูซื่อเซ่อ
คนที่ป้ายแกล้มเธอด้วยยาสีฟัน
และเธอก็วิ่งไปฟ้องคุณครูพลัน
แต่ตัวเขานั้นก็วิ่งหลบเร็วไว
ยามนอนครูเข้ามาเขาแกล้งหลับทันใด
แต่เวลาครูไปลุกขึ้นแอ็คชั่น
เขาเองละเป็นชุปเปอร์แมนคนนั้น
ว่าแต่เธอจำวันนั้นได้หรือเปล่า
วันที่เขามาทั้งชุดเป็นสีขาว
และเขาก็บอกกล่าวว่าเป็นพระเอก
ก็วันนั้นไงเขาคิดว่าวันเด็ก
เลยโดนล้อว่าขี้เก็กอยู่หลายวัน
ก็เขาไงที่ชอบกินยาสีฟัน
เธอจำเขาคนนั้นไม่ได้จริงหรือ
มีคนเดียวละที่โรงเรียนล่ำลือ
ขึ้นชื่อเรื่องหลบแถวอยู่เป็นประจำ
จำได้ยังก็คนที่เธอแอบขำ
คุณครูทำโทษเขาที่หน้าเสาธง
เสร็จแล้วเดินเข้าแถวเขาทำหน้างง
ว่าพวกเธอขงขำอะไรกันนักหนา
เธอก็ยิ้มและบอกว่าสมน้ำหน้า
โดนครูดุด่าเป็นเด็กไม่เอาไหน
แต่เขาก็ทำท่าเหมือนยิ่งชอบใจ
พร้อมขู่เธอไปว่า เข้าห้องเจอกัน
หน้าส่วนตัว
3487
