9 สิงหาคม 2547 12:25 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ฟ้าบ่มีจันทร์ส่องแสงนวลศรี
เปรียบคนดีหนีพี่ไปฉันนั้น
โอ้ตัวพี่ดั่งฟ้าที่ไร้จันทร์
หลงคืนวันวังเวงอยู่แรมปี
ถึงแสงดาวพราวส่องบ่เย็นเทียบ
บ่ปานเปรียบเทียบจันทร์เจ้านวลศรี
พี่จึ่งตรมดั่งฟ้าคลึ้มเมฆี
รุ่งระวีตะวันผันแผดเผา
เคยถามดาวพราวฟ้าถึงหน้าจันทร์
ดาวร้อยพันบ่เห็นเพ็ญจันทร์เล่า
บอกว่าผ่านมาแล้วหลายขุนเขา
แต่ดาวเจ้าบ่เห็นเพ็ญจันทร์งาม
ถามสายลมยิ่งว่าจันทราเจ้า
ไร้แม้เงาเก่าก่อนย้อนมาถาม
ว่าเคยเห็นเพ็ญจันทร์อยู่หลายยาม
ตอนนี้ทรามนวลจันทร์เป็นไฉน
ฟ้าพี่เศร้าเล่าตอบลมไปว่า
นวลจันทรางอนฟ้าจึ่งหลบไหล
หนีหน้าฟ้ามิมาให้ชื่นใจ
หลบไศลไกลหน้าอยู่แรมปี
ลมได้ยินย้ำว่าถ้าเห็นจันทร์
จะเล่าพลันว่าฟ้าจะมอดศรี
หากว่าจันทร์นวลยังมิคืนดี
ตื่นอีกทีฟ้างาม......จะครามครวญ
9 สิงหาคม 2547 11:33 น.
วิจิตร ภู่เงิน
เด็กหญิงทำไม ยิ้มใสยามเช้า
เธอทำกับข้าว ต้มไข่ฟองโต
ฉันกินไข่ต้ม เสียจนพุงโล
อาหารจานโปร ที่เธอทำเอง
เด็กหญิงทำไม เธอชอบสีฟ้า
ยิ้มแย้มพูดจา ท่าทางนักเลง
ไข่ต้มฟองโต เธอโชว์ว่าเก่ง
บอกเธอทำเอง ฝีมือน่าชม
เด็กหญิงทำไม สงสัยทุกเรื่อง
วันหนึ่งทำเขื่อง ขีดเส้นวงกลม
ถามฉันว่ารัก รักลอยตามลม
ให้ฉันบอกชม เหตุผลรักเธอ
เด็กหญิงทำไม ฉันตอบเธอว่า
รักเธอนั้นหนา หาใช่พลั้งเผลอ
แต่เรื่องเหตุผล ค้นหาไม่เจอ
จึงตอบรักเธอ เหตุผลไม่มี
เด็กหญิงทำไม ยิ้มใสยามเช้า
เธอทำกับข้าว ต้มไข่อีกที
ฉันกินไข่ต้ม แล้วยิ้มยินดี
เหตุผลกลมรี ลอยวนที่ใจ
เด็กหญิงทำไม เธอชอบสีฟ้า
ถ้อยทีพูดจา ร่าเริงสดใส
ฉันชมเธอว่า เธอสวยกว่าใคร
เธอดูชอบใจ อมยิ้มแก้มแดง
8 สิงหาคม 2547 22:04 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ฉันเห็นกระดาษใบหนึ่งโดนขย้ำ
ขยำ........จนยับ
ฉันหยิบมันขึ้นมา......
กระดาษใบนั้นมีคำว่าเสียใจ....ฉันเสียใจ
เธอเสียใจ.......?
8 สิงหาคม 2547 21:36 น.
วิจิตร ภู่เงิน
ลมโชยพัดพลิ้วปลิวผิวผ้าซิ่น
นวลยุพินพร้อมงามตามประสา
เก็บผักบุ้งบุงหาบหามข้าวปลา
ขอดแพรวาอาหารออกชานไกล
หน้าเก็บเกี่ยวเทียวทุ่งกระบุงหาบ
ทางเปลี่ยวราบหยาบหินดินไสล
ฝ่าทุ่งนาป่าเขาลำเนาไพร
ออกทุ่งไปไร่นาสุดฟ้าคราม
นาอยู่ไกลไร่ข้าวที่เฝ้าปลูก
เลี้ยงแลลูกผูกเปลปราบรกหนาม
มดแมลงแร้งฝนทนทุกยาม
มือเรียวงามงัดขุดขัดแปลงดิน
เหงื่อไหลหยดรดตัวทั่วผ้าขาด
ผิวสีผาดผากด้านดั่งแผ่นหิน
อดทนตรำทำงานปานชาชิน
ขอแค่กินเกี่ยวเก็บก่อพอเพียง
แสงแดดส่องสาดรดมิถดถอย
เคียวเกี่ยวก้อยร้อยรัดจัดผ้าเรียง
ว่านกลางไพรใดหามาตำเคียง
ประคบเพียงพันก้อยให้ค่อยทำ
อดทนเกี่ยวเทียวเก็บแม้เจ็บก้อย
มือเรียวน้อยค่อยกองกอละกำ
จัดเรียงเก็บเล็บลิ่มเลือดเกรอะดำ
ถึงพลบค่ำจำเคียวเลี้ยวซ่อนวาง
เสียงเรไรในป่าดังหน้าหลัง
เดินระวังว่าลูกเล่นอย่าห่าง
กลับเรือนเนาเขาป่าลาแปรทาง
ขวัญบ่จางนางกลับที่หลับนอน
หน้าส่วนตัว
986
