5 มกราคม 2549 13:37 น.
				
												
				
								อัลมิตรา
		
					
				
..๏ อ้อมกอดแสนละมุนแห่งขุนเขา
โอ้ตัวเราหลงคอยละห้อยหา
ทุกค่ำคืนแก้มรื้นชื้นน้ำตา
แม้เวลาล่วงผ่านนานเพียงใด
แว่วยินเสียงพระพายทักสายหมอก
ดั่งเย้าหยอกยั่วพาพฤกษาไสว
เรากลับยิ่งชอกช้ำระกำใจ
แสนคิดถึงบางใครที่ไกลกัน
 
ลมพัดใบร่วงพรูฤดูหนาว
ให้รวดร้าววิตกจิตโศกศัลย์
หยดน้ำค้างจำนวนเท่าเราจาบัลย์
น้ำตากลั่นประหนึ่งว่าคว้างอารมณ์ ๚ะ๛
 
ด้ ว ย ยั ง ห วั ง รั ก ล ะ มุ น ข อ ง ขุ น เ ข า
แ ม้ ต้ อ ง เ ศ ร้ า เ พ ร า ะ ทุ ก ข์ ม า รุ ก ถ ม 
หั ว ใ จ เ ร า ดั่ ง พ ร้ อ ม ใ ห้ ต ร อ ม  ต ร ม 
จ ะ ขื่ น ข ม เ พี ย ง ใ ด ใจ ยั ง ร อ