16 ธันวาคม 2546 20:18 น.
เพชรพรรณราย
หลายเหตุการณ์ผ่านเวียนเปลี่ยนชีวิต
หลายลิขิตคิดก่อร่างมุ่งสร้างสรร
มีทั้งสุขทุกข์เศร้าคลุกเคล้ากัน
เริ่มจากหนึ่งถึงวันนี่ที่ยาวนาน
เหมือนชะตาฟ้าลิขิตชีวิตนี้
นำชีวีวิถีสร้างทางประสาน
เหมือนกำหนดเป็นกฎก่อต่อเหตุการณ์
เวียนหมุนผ่านกาลเวลาพาเดินไป
ยากเข้าในชะตาที่ฟ้าก่อ
เฝ้าตัดพ้อต่อว่าฟ้าพาหมองไหม้
หลายหลายครั้งใกล้ความหวังที่ตั้งใจ
กลับผันให้ไม่ถึงฝั่งที่ตั้งมา
หรือบางครั้งเหมือนหวังนั้นมันสิ้นแล้ว
กลับฉายแววคืนใหม่ให้ปราถนา
เหมือนว่าแกล้งแต่งไว้ในชะตา
ให้ร่ำหาทั้งราร้างทางชีวิน
ตั้งแต่เกิดกำเนิดถึงซึ่งวันนี้
นำชีวีเดินหน้าไปเมื่อไรสิ้น
ความสุขทุกข์รับรู้ดูชาชิน
แม้สมจินต์ฝันสิ้นไปไม่สำคัญ
เมื่อทุกสิ่งกำหนดเป็นกฎก่อน
ยากตัดรอนผ่อนปรนเปลี่ยนความอาสัญ
ถึงสำเร็จสมหวังตั้งใจนั้น
ก็มีอันต้องผันพรากจากเหมือนเดิม
สุดท้ายแล้วมิแคล้วความว่างเปล่า
ไม่มีเหงาเศร้าทุกข์หรือสุขเสริม
ไม่มีฝันผันร่างทางมาเพิ่ม
สู่สิ่งเดิมก่อนเริ่มสร้างทางก้าวเดิน
30 พฤศจิกายน 2546 21:38 น.
เพชรพรรณราย
ช่างมืดมนหม่นหมองมองไม่เห็น
แสนลำเค็ญคลำทางอย่างหมองเศร้า
เดินเดียวดายหาจุดปลายปลายทางเรา
อ้างว้างว่างเปล่าเหงาสุดเศร้าใจ
สุดกลืนกล้ำจำเดินเผชิญสู้
แบกความช้ำจำอดสู้ผู้หมองไหม้
ระกำอยู่คู่น้ำตาก้นหน้าไป
ทนเจ็บไปในหนทางอย่างทุกข์ทน
แสงสว่างทางไหนเล่าเราจะรู้
ยินเพียงหูรู้สัมผัสมันขัดผล
เมื่อสิ้นแสงแต่งสว่างทางมืดมน
เดินดั้นด้นไร้จุดหมายที่ปลายทาง
ท้ายที่สุดจุดหมายเพียงปลายฝัน
ยากจะดั้นผันให้ถึงแสงสว่าง
เพราะทางเดินเผชิญนั้นมันเลือนลาง
สิ้นแรงย่างก้าวไปดังใจปอง
เพราะว่าแผลแต่ก่อนเก่าเข้ารุมเร้า
ทั้งใจเหงาเหว่ว้าพาใจหมอง
ท้อและถอยด้อยกำลังจะประคอง
จึงจำต้องยอมแพ้แต่โดยดี
19 พฤศจิกายน 2546 22:53 น.
เพชรพรรณราย
อ้าวว้างว่างเปล่าเหงาเศร้าสร้อย
ใจละห้อยด้อยแรงฝืนจะยืนหวัง
โดดเดี่ยวเดียวดายเพียงลำพัง
เท้าประทังมือหยั่งพื้นยืนเดียวดาย
นี่นะหรือคือพรากลาจากกัน
น้ำตามันหลั่งไหลไปสุดสาย
ครวญคร่ำพร่ำหาไม่วางวาย
ใจสลายหมองหม่นดังมลทา
มันร้าวรวดปวดใจไม่สร่างสา
ทุกครั้งคราพาใจหวนที่ครวญหา
เหมือนดังมีดกรีดฤทัยไม่ร้างรา
ซ้ำอุรามาย้ำเติมแผลเดิมเรา
วันแล้ววันเล่าเจ้าผันผ่าน
นานแสนนานผ่านผันจากวันเก่า
เหมือนรอยมีดกรีดใจไม่บรรเทา
ยังคงเฝ้าตอกย้ำใจให้เศร้าตรม
กลายเป็นแผลแต่อดีดคอยตามติด
ในดวงจิตติดในใจให้ขื่นขม
เหมือนนกรู้ดูความคิดในอารมณ์
นำเราจมสู่วันเก่าที่เหงาใจ
ทุกคืนค่ำจำขมขื่นตื่นตระหนก
ดังฝันตกในวันวนไม่พ้นได้
ภาพเก่าเก่าปรากฎเห็นชัดเจนฤทัย
ยากหนีได้ให้กลืนกล้ำจำเศร้าทรวง
คงเหลืออยูคือกายใจมันสิ้น
ไม่ยลยินสิ้นรู้สึกตรึกตรองห่วง
รอสิ้นใจไปจากทุกข์ในใจดวง
จะได้ล่วงดับดิ้นสิ้นเสียที
11 พฤศจิกายน 2546 19:29 น.
เพชรพรรณราย
ใจอ้างว้างว่างเปล่าเศร้าสุดแสน
อยู่ต่างแดนห่างแผ่นดินถิ่นอาศัย
วันเวลาต่างพาเราห่างไกล
สู่ทางใหม่แห่งชีวิตลิขิตตน
จากเคยอยู่ร่วมกันร่วมสรรสร้าง
ก็แยกทางห่างกันไปเพื่อฝึกฝน
เพื่อสร้างทางชีวิตแต่ละคน
ต่างคนต่างค้นหาฝันไป
จากวันนั้นฉันก็เดินทางเดียวดาย
สู้เป้าหมายในสิ่งสรรที่ฝันใฝ่
ห่างเพื่อนพ้องผองมิตรคู่คิดไกล
ด้วยหัวใจใฝ่หาฝันอันตั้งมา
นานแล้วหนอที่ต่างคนต่างฝัน
ต่างแยกกันผันเส้นทางแห่งปราถนา
ต่างกำหนดกฎทางเดินเผชิญชะตา
ต่างมุ่งหน้าพาชิวิตลิขิตไป
เพื่อนรักเอ๋ยป่านนี้สุขหรือเศร้า
คงไม่เหงาเหว่ว้าหรอกใช่ไหม
คงสมหวังที่สรรสร้างอย่างตั้งใจ
ทางหวังไว้คงสำเร็จเสร็จสมจินต์
ส่วนตัวเราเพื่อนเอ๋ยมันสิ้นแล้ว
สิ้นดวงแก้วแห่งความฝันจะโผผิน
จบด้วยเศร้าเราผิดหวังทั้งชีวิน
ยากโผผินบินดังเก่าที่เรามา
ถึงยังไงเราไม่ทิ้งฝันอันนี้
มันคงมีทางอื่นจะฝืนหา
แม้ล้มลงสักร้อยครั้งพันน้ำตา
จะอุตสาห์หาให้ได้ในสักวัน................
เราสัญญา
5 พฤศจิกายน 2546 14:08 น.
เพชรพรรณราย
ยามที่ล้นจมกับเศร้าเหงาเหว่ว้า
สิ้นแรงพากายาฝืนยืนหยัดได้
มีแต่ท้อและถอยให้น้อยใจ
มันสิ้นไร้หมดหวังที่ตั้งมา
คงเพียงร้องร่ำไห้ใจสะอื้น
ยามนิทราสะดุ้งฟื้นตื่นผวา
ภาพเก่าก่อนคอยหลอนหลอกตอกอุรา
หลับไปทั้งน้ำตาอุราตรม
แม้อาหารหวามคาวมันสิ้นรส
คงจำจดรสเดียวคืนขื่นขม
สิ้นสัมผัสกายใจไร้อารมณ์
เหมือนเรือผุรอวันล่มจมทะเล
ใครเคยล้มเคยเป็นเช่นนี้ไหม
ยืนที่ใดให้ชิวิตมันหักเห
ปลอบอย่างไรเมื่อใจได้รวนเร
ยามไขว่เขใจสิ้นล้มจมทุกข์ภัย
จะลืมเรื่องที่เศร้าเราได้ไหม
ลืมภาพในความฝันมันสิ้นได้
ลืมความท้อและถอยในหัวใจ
ทำอย่างไรใจมันเหงาจะสิ้นลง
หน้าส่วนตัว
965
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟเพชรพรรณราย
