24 ธันวาคม 2549 12:11 น.
ไม้หอม
เพราะฉันมีแต่น้ำตา
วันๆจึงเหว่ว้าอยู่แบบนี้
มันจบสิ้นแล้ว...ทุกความรู้สึกดีๆ
วันนี้จึงมีแต่ร้าวราน
น้ำตาไม่อาจหยุดไหล
วันๆหัวใจก็มีแต่ร้าวฉาน
วันนี้พรุ่งนี้หรือเมื่อวาน
ทุกคืนวันยังขับขานแต่เรื่องเธอ
ฉันลืมเธอไม่ได้
หัวใจยังมีเธอซ่อนไว้เสมอ
วันนี้ฉันทำได้แค่คงรักรักเธอ
และน้ำต่ล้นเอ่อ...หลั่งริน
24 ธันวาคม 2549 11:39 น.
ไม้หอม
บอกกับตัวเอง
เลิกหวั่นเกรงการจากลาจะดีไหม
เมื่อวันนี้จะอยู่หรือจะไป
หัวใจก็หม่นไหม้เท่าเท่ากัน
หันหน้ามาเผชิญหน้า
แม้การจากลาจะทำให้ร้าวหวั่น
แต่มันคงต้องหายไม่ช้าในสักวัน
ดีรกว่าทนอยู่อย่างนั้นมันบาดใจ
เลิกหวาดหวั่น....กับคำลาที่จะมาถึง
เพราะวันนึงในไม่ช้าต้องหวั่นไหว
เมื่อรู้ดีว่าสักวัน...สิ้นเยื่อใย
ก็จงพร้อมเตรียมใจในคำลา
แม้ถึงยามเอ่ยคำน้ำตาร่วง
แม้ว่าห่วงแสนห่วงเลิกห่วงหา
ก็ต้องจบอยู่ดี...คำสัญญา
เร็วหรือช้าก็ต้องจบความผูกพัน
24 ธันวาคม 2549 11:04 น.
ไม้หอม
มันจบลงแล้วความรู้สึก
ถึงคราวความรักต้องหยุดความร้าวไหว
วันนี้เธอบอกตัดเยื่อไม่เหลือใย
ระหว่างเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน
ซึ้งแล้วซึ้งใจในความรัก
เมื่อถึงคราวแตกหักไม่คิดฝัน
เธอลืมสินครั้งเก่าเราผูกพัน
เมื่อวันนี้เธอแบ่งปันรักให้ใคร
เพิ่งรู้ว่าคนผิดก็คือฉัน
ที่จากลาคราวนั้นทำให้ร้าวไหว
ต่อให้การจากลาคือภาระหน้าที่ใช่อื่นใด
แต่มันก็ทำให้เธอหวั่นไหวและเฉยชา
จนมาถึงวันนี้
เธอมีคนรักที่ดีและสำคัญกว่า
ความผูกพันระหว่างเราเป็นเพียงภาพเก่าเงาแววตา
วันนี้ฉันจึงหมดคุณค่าอีกต่อไป
ก็ไม่ใช่ความผิดของเธอ
ที่วันนี้เธอจะพบเจอคนใหม่
เราไม่มีอะไรต่อกันฉันเข้าใจ
ไม่ผิดใช่ไหมคนแรกของใจคนสุดท้ายคือตัวจริง
ฉันคงเจ็บปวดไม่มากนัก
หากว่าความรักมันม่ใช่ทุกสิ่ง
ฉันคงลืมเธอไม่ได้
ความทรงจำไม่ได้เลือนหายเหมือนลบทิ้ง
แต่เธอรู้ไหมว่าความจริง
มันทำให้ฉันแน่นิ่งในหยดน้ำตา
เธอคงไม่รู้อะไรหรอก
ว่าใครที่ต้องช้ำชอกเหว่ว้า
ขอบคุณคำว่าเพื่อนที่หยิบยื่นให้มา
แต่ไม่เอาดีกว่าถ้าแค่เวทนามาห่วงใย
14 ธันวาคม 2549 16:54 น.
ไม้หอม
ดึกดื่นคืนหนาวดาวร้างฟ้า
ฉันนั่งมองจันทราน้ำตาไหล
หนาวเหลือเกินหนาวเหน็บเจ็บหัวใจ
ไม่มีเหลือเผื่อใครในแววตา
เมื่อได้ยินเขาเอ่ยคำน้ำตาร่วง
แม้ว่าห่วงแสนห่วงเลิกห่วงหา
เมื่อวันนี้คนที่รักมาจากลา
เหมือนหมดแล้วเวลาลมหายใจ
ก็ไม่ขอให้อยู่เพื่อรักกัน
แต่ขอเวลาให้ฉันได้พูดคำสั้นๆก่อนได้ไหม
คำว่าลาที่ทำให้ฉันรินน้ำตาจาหัวใจ
เพราะรู้ว่าจากนี้ไปเธอไม่เหลือเยื่อใยให้อาวรณ์
ไม่จำเป็นต้องขุกเข่าร้องไห้
เมื่อวันนี้เธอจะไปจะลาก่อน
ไม่มีคำพูดใดเพราะถึงอย่างไรก็ถูกตัดรอน
ไม่จำเป็นต้องอ้อนวอนเพราะความอาทรไม่เคยมี
แล้วจะมีความจำเป็นใดๆ
ต่อให้ร้องจนหมดลมหายใจเธอก็จะไปจากที่นี่
บอกฉันหน่อยได้ไหมจะมีทางเลือกใดที่ฉันพอจะมี
หรือจะต้องให้ฉันไปจากที่นี่
เพื่อเพิ่มคุณค่าให้คนๆนี้มีความสำคัญ
14 ธันวาคม 2549 16:44 น.
ไม้หอม
มีนิทานกล่อมนอนชื่อความเศร้า
มักจะเอ่ยคำเบา ๆยามหลับไหล
ตื่นขึ้นมาความเงารุมเร้าใจ
จนไม่อยากทำอะไรเมื่อลืมตา
ไม่อยากฟังนิทานชื่อความเศร้า
เพราะจะทำให้เรานั้นเหว่ว้า
ไม่อยากมีน้ำใสเปื้อนสองตา
และไม่อยากรอนล้าน้ำตาริน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
1008
