27 มกราคม 2553 00:24 น.
ไม้หอม
อยากถามเธอนัก...
ว่ายังรักฉันอยู่ไหม
ระยะทางที่นี่แสนห่างไกล
คงยากจะสัมผัสอุ่นไอที่เคยมี
อยู่ตรงนี้ที่นี่มันเหน็บหนาว
บางครั้งก็ปวดร้าวเมื่อไร้ข่าวของเธอที่นี่
อยากบอกเธอนักอยากได้รักที่เคยมี
เหมือนก่อนหน้านี้ระหว่างเรา
แต่มันคงเป็นไปไม่ได้
หลายอย่างมันคงไม่เหมือนวันเก่า
เธออยากได้ใครที่ตามใจเธอได้ในวันเบาเบา
อยากได้ผู้หญิงที่เข้ากันได้กับครอบครัวของเธอ
อยากได้พยาบาลผมยาว
พูดคุยได้ในทุกเรื่องราวที่ต้องนำเสนอ
ชอบคนน่ารักที่มักผ่านมาให้พบเจอ
และก็รักเธอคนเดียวจากใจ
จะทำได้ไหมอย่างเธอว่า
ผู้หญิงที่เธอปรารถนาจะใช่ฉันไหม
ไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกันไม่แน่ใจ
ฉันไม่รู้จะทำได้ไหมในสิ่งที่เธอต้องการ
ฉันเองก็เป็นเพียงคนธรรมดา
รูปร่างหน้าตาไม่ได้แสนหวาน
ฉันตามใจใครไม่เป็นเป็นแต่เจ้าแม่บงการ
แม้ตอนนี้จะเป็นพยาบาลก็ใช่ว่าอยากดูแลใคร
เพราะดูแลคนอื่นมาทั้งชีวิต
วันนี้จึงอยากใช้สิทธิ์
ให้คนอื่นมาดูแลบ้างจะได้ไหม
เหนื่อยกับการทำงานที่ต้องดูแลด้วยหัวใจ
ฉันจึงอยากได้ใครสักคนที่มาดูแล
ฉันไม่รู้จะเป็นผู้หญิงที่ดีให้เธอได้ไหม
แต่ที่ฉันรู้คือฉันอยากได้ใครสักคนแน่แน่
ที่ต้องมาคอยดูแลฉันมาคอยเทคแคร์
ในยามที่ฉันเหนื่อยล้าท้อแท้ในแต่ละวัน
26 มกราคม 2553 17:22 น.
ไม้หอม
ได้ยินแล้วเสียงแห่งความฝัน
เสียงที่เหมือนดวงตาวันวันฟ้าใส
เสียงที่อบอุ่นคุ้นเคยในหัวใจ
เสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินเมื่อก่อนมา
ขอบคุณสวรรค์
ที่ทำให้ช่วงเวลาสั้นสั้นของฉันมีคุณค่า
ขอบคุณเธอนะแม้ระหว่างเราจะร้างลา
แต่เธอยังคงเป็นอะไรที่มีค่าฉันปรารถนาเช่นเคย
ฉันได้ยินแล้วเสียงแห่งความฝัน
แม้ถ้อยคำแห่งความผูกพันไม่อาจเอื้อนเอ่ย
แต่ฉันสำผัสมันได้เหมือนอย่างเคย
ที่ไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยระหว่างเรา
ขอบคุณช่วงเวลาที่แสนดี
แม้ตลอดชีวิตที่ผ่านมานี้จะเปลี่ยวเหงา
เมื่อไม่มีเธอโลกใบนี้หม่นเพ้อเป็นสีเทา
ฉันเองก็จมอยู่กับความเหงาที่รู้สึกดี
ขอบคุณเสียงแห่งความฝัน
แม้ไม่อาจดึงให้ใครมาผูกพันที่นี่
แต่แค่ได้ยินเสียงที่เคยคุ้นเคยมี
น้ำใสใสก็ล้นปรี่เต็มสองตา
ขอบคุณเธอในความรู้สึกห่วงใย
แม้ว่าเธอไม่ได้เอาใจใส่ไม่ได้เห็นคุณค่า
แต่สำหรับฉันเธอคือใครที่มีค่าเสมอมา
และจะเป็นอย่างนี้ในความห่วงหาตลอดไป
25 มกราคม 2553 22:40 น.
ไม้หอม
หลับตา...พบกับ
ในฝัน...หลับไหล
ห่างกัน..ใกล้ใจ
ห่วงใย...ผูกพัน
ดึกดื่น...คืนเหงา
รอเจ้า....เพ้อฝัน
หลับเถิด...ตาวัน
ฉันจักฝัน...ถึงเธอ
----------------------------------------------
ดึกดื่นคืนเหงา
ดวงดาวกำลังร้าวไหว
พระจันทร์หม่นหมองร้องไห้
และใครกำลังหลั่งน้ำตา
ฉันอยู่กับความเหงา
และมีเงาของใครที่ปลายฟ้า
ตะวันลับไปแล้วรินน้ำตา
จันทราแอบเหว่ว้ากับดวงดาว
ฉันอาจไม่ได้เหงาอย่างที่ใครคิด
ฉันอาจไม่ได้มีชีวิตที่เหน็บหนาว
ฉันอาจไม่ใช่ใครที่เป็นดาว
ฉันอาจไม่ใช่สาวในดวงใจ
ฉันเป็นเพียงใครคนนึง
ฉันอยู่บนโลกใบซึ้งให้หวั่นไหว
ฉันอยู่บนความห่วงหาและอาลัย
ฉันอยู่บนหัวใจของฉันเอง
ฉันเหงา...ฉันมีความสุข
ฉันทุกข์..อาจเพราะใครมาข่มเหง
ฉันล้า...อาจเพราะน้ำตามาบรรเลง
ฉันอวดเก่ง...อาจเพราะฉันถือดี
หลับตาหลับฝัน
ทุกวันยังคงเหงาอยู่ตรงนี้
รอเจ้าเข้าฝันมาใยดี
ให้ชีวิตข้านี้มีสุขใจ
มีเพียงความฝันที่แสนดี
อยู่เป็นเพื่อนฉันทุกราตรีที่หลับไหล
ห่วงใยผูกพันห่างกันใกล้ใจ
ทุกราตรีฉันหลับไหลไปกับแสงดาว
อาจหนาวในบางความรู้สึก
อาจร้าวลึกในบางความเหน็บหนาว
อาจเหงาในบางเรื่องของเรื่องราว
อาจร้าวในหัวใจในบางที
อาจหม่นหมองและร้องไห้
อาจหวั่นไหวในตอนนี้
อาจร้อนรนในบางที
อาจเสียความรู้สึกดีดีจากใจ
21 มกราคม 2553 14:47 น.
ไม้หอม
คนหัวใจเหงา
เจอลมหนาวก็ร้าวไหว
ยังเจอฝนให้หม่นใจ
หาอุ่นไอไม่เคยมี
หนาวนักยังรักร้าว
ฝนพราวมากดขี่
เหงาหงอยในนาที
ฤดีเหมือนแหลกราน
หวั่นหวั่นมาไหวไหว
หัวใจไม่ก้าวผ่าน
รักร้าวทรมาน
ซมซานกับการรอ
เหงาเหงาเลยหวั่นหวั่น
ผูกพันกับความท้อ
หวั่นไหวไม่เคยพอ
ท้อ รอ พอ เหงา
หนาวหนาวหนาวและก็หนาว
ร้าวร้าวร้าวและก็ร้าว..เศร้า
หวั่นหวั่นหวั่น...หวั่นใจเรา
เหงาเหงเหงาทรมาน
18 มกราคม 2553 23:11 น.
ไม้หอม
หรือฉันจะเศร้าเกินไปหรือเปล่า
วันวันจึงมีแต่ปวดร้าวเข้ามาหา
ถามว่าฉันเข้าใจไหมในเวลา
ที่ทุกห้วงเวลาชาหัวใจ
หากมีใครสักคนตั้งคำถาม
ว่าทุกยามจะยืนอยู่ได้ไหม
หากวันนี้ฉันเองไม่มีใคร
ชีวิตนี้จะก้าวไปอย่างไรกัน
ฉันราชินีแห่งความเหงา
คงไม่มีอะไรเศร้าให้ร้าวหวั่น
ทางเดินเดียวดายต้องฝ่าฟัน
น้ำตาเท่านั้นเพื่อนปลอบใจ
ก็คนมันเหงาและก็เหงา
ก็เรื่องมันเศร้าก็ร้าวไหว
ก็คนมันเหงาก็มันไม่มีใคร
ก็คนมันอยากมีใครจริงใจสักคน
แต่มันก็ไม่แปลกใช่ไหม
หากเราไม่ได้เกิดมาเพื่อใครในแห่งหน
หากจะเกิดมาเดียวดายใต้สายลม
เป็นคนเหงาเหงาหมองหม่นในเวลา
ฉันเหงาเกินกว่าที่ใครจะรับรู้
ฉันยืนอยู่อย่างเศร้าเศร้าใครจะรู้ว่า
ฉันร้องไห้ทั้งที่รอยยิ้มเปื้อนน้ำตา
ฉันอยากมีใครสักคนเข้ามาเพื่อปลอบใจ
แต่สิ่งที่ฉันได้พบเจอ
ฉันรู้ว่าเธอเข็มแข็งแค่ไหน
ไม่มีใครสักคนที่รู้ฉันเองก็อ่อนแอเกินไป
อยากมีใครสักคนเข้าใจ
ว่าฉันก็อ่อนไหวไม่ต่างจากใครหลายคน
อยากมีใครมาดูแลฉันบ้าง
ไม่ได้อยากให้เส้นทางมันขื่นขม
เหนื่อยกับความเข็มแข็ง
ที่ต้องดูแลใครหลายคน
ทั้งทั้งที่ฉันเองก็เหนื่อยจนทรมาน
ความจริงแล้วฉันก็อ่อนแอ
ท้อแท้กับเส้นทางที่จะก้าวผ่าน
เหนื่อยกับการตามหา
ใครสักคนที่ฟ้าประทาน
ฉันเองก็ต้องการคนห่วงใย
เพราะใครใครก็มองว่าเข้มแข็ง
ทั้งที่ความจริงอ่อนแรงอ่อนไหว
เพราะใครใครก็คิดว่าอยู่ได้โดยไม่มีใคร
ทั้งที่ความจริงหัวใจต้องการใครสักคน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
1220
