14 กันยายน 2549 13:15 น.
ไม้หอม
กับอีกครั้งอีกวันตรงที่เก่า
ขณะฝนเบาเบาในช่วงบ่าย
ฉันผีเสื้อทำตัวสบายสบาย
เงาแมงปอขี้อายไม่กล้าสบตา
ฉันส่งยิ้มทักทายเจ้าผีเสื้อ
ขณะบินอยู่เหนือทุ่งบุปผา
ผีเสื้อน้อยส่งยิ้มปริ่มอุรา
มาสิมาเรามานั่งคุยกัน
.....................
ฉันเป็นผู้หญิงขี้เหงา
ยังอยู่ในโลกใบเก่าเหว่ว้า
หลับตาลงได้แค่เพียงเสี้ยวเวลา
เพราะฉันไม่เคยอยู่ในหางตาของใครใคร
เหนื่อย..เหมือนที่เคยเหนื่อย..แค่นั้น
ฉันแค่ฉันยังต้องไหวหวั่นแค่ไหน
วันนี้พรุ่งนี้หรืออีกเมื่อใด
หัวใจฉันจึงหยุดสั่นไหว
จากการกระทำของใครใครเสียที
เหนื่อยล้านักกับรักร้าง
เหินห่างรัหร้างหนี
ความรักไม่เข้าที
เมื่อวันนี้มาจากลา
...................
ไม่จำเป็นต้องรออีกต่อไป
เมื่อวันนี้หม่นไหม่ไม่มีเหลือ
รักที่หลงคิดว่าเหลือเฟือ
ไม่เคยเหลือเผื่อไว้ให้กับใคร
มาวันนี้หมดสิ้นแล้วความรัก
แม้ไม่ถูกหาญหักหรือผลักไส
การถูกทิ้งให้อ้างว้างไม่ใส่ใจ
กับการที่เธอมีใครอยู่อีกคน
เพียงพอไหมกับเหตูผลที่ต้องจาก
แม้รักมากกว่ามากยังหมองหม่น
ยังฝืนยิ้มให้ใครใครแต่ทุกข์ทน
ฉันคงหมดความอดทนอีกต่อไป
ฉันเหนื่อยล้ากับเวลามาพอแล้ว
เสียงคำลากระซิบแป่วให้หวั่นไหว
กับความหวัง0.00 เปอร์เซนต์คงขาดใจ
เพียงพอไหมถ้าจะไปจากคนดี
เพียงพอแล้วกับความรักครั้งก่อนเก่า
สำหรับเราคงไปต่อได้แค่นี้
ฉันเหนื่อยล้ากับรักเรามากเต็มที
พอเถอะ...พอสักทีฉันเหนื่อยใจ
14 กันยายน 2549 11:44 น.
ไม้หอม
ฉันเหนื่อยล้ากับคำลามาพอแล้ว
หัวใจเต้นเบาแผ่วอย่างช้า-ช้า
ลมหายใจรินรดทดเวลา
เมื่อความรักเข้าตาฆ่าหัวใจ
ฉันเหนื่อยล้ากับคำลามาพอแล้ว
เพียงลมแผ่วแว่วมาพาร้าวไหว
หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมโบกไกว
หนาวหัวใจเมื่อไกลร้างห่างผูกพัน
เพียงพอแลแวเพียงพอซึ่งคำลา
หยาดน้ำตารินมาจากห้วงฝัน
เหนื่อยเหลือเกินหมดแรงล้าฝ่าคืนวัน
สองตาเศร้าสองเท้าสั่นฉันอ่อนใจ
ฉันเหนื่อยล้ากับคำลามามากนัก
ใยคนที่ฉันรักทำร้าวไหว
หลอกให้หลงในรักแล้วจากไป
แล้วตัดเยื่อไม่เหลือใยมาเอ่ยลา
หมดสิ้นแล้วหมดสิ้นซึ่งความรัก
ฉันเหนื่อยล้าเกินจักเที่ยวตามหา
ความรักที่ฉันหลงคอยเฝ้ารอมา
เหลือเพียงซากและน้ำตาลาจากกัน
ที่สุดแล้วคำลาก็มาถึง
ในวันหนึ่งซึ่งไม่ไกลเกินใฝ่ฝัน
ในความรักมีคำลาร้างผูกพัน
ในแววตาคู่นั้นเธอหมดใจ
หมดสิ้นแล้วความรักในครั้งก่อน
หมดซึ่งความอาทรและรอนไหว
หมดสิ้นแล้วความห่วงหาและห่วงใย
หมดสิ้นแล้วหัวใจฉันแหลกราญ
เหลือเพียงแต่ซากหัวใจที่แตกหัก
เหลือเพียงแต่รอยรักที่เคยหวาน
เหลือเพียงแต่รอยหม่นเศร้าและร้าวราน
เหลือแต่ร่างไร้วิญญาณเหมือนสิ้นลม
............................................
เหนื่อยใจนักกับรักในวันนี้
ความห่วงใยที่มีเพียงลมผ่าน
ความผูกพันที่เหลือเป็นตำนาน
ความร้าวรานผ่านเข้าออกลมหายใจ
ยิ่งมาถึงจุดแตกหักของรักร้าว
ความเหน็บหนาวยิ่งหว้าเหว่ทำหวั่นไหว
ความคิดถึงหลอมละลายด้วยความไกล
ความหม่นไหม้เข้าแทนที่ความอาทร
มันไม่เหลืออีกแล้วความรู้สึก
เจ็บลึก-ลึกข้างในใจสะท้อน
จบสิ้นจแล้วเรื่องความรักทุกบทตอน
มีแต่เพียงนิทานกล่อมนอนชื่อน้ำตา
ฉันเหนื่อยล้ากับคำลามาพอแล้ว
หัวใจเต้นเบาแผ่วอย่างช้า-ช้า
ลมหายใจรินรดทดเวลา
เมื่อความรักเข้าตาฆ่าหัวใจ
25/8/49 17. 32 น.
หน้าส่วนตัว
1069
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟไม้หอม
