15 สิงหาคม 2548 21:30 น.
ไรไก่
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอขนาดนี้
อยู่ดีดีชีวีทำไมทำไมมาแปรผัน
เคยหัวเราะ สนุกสนานเริงร่าทุกวีทุกวัน
กลับผกผัน ซึมเศร้า เหงา เหงา หัวใจ (อ๊ะ)
พี่พี่น้องน้องเพื่อนฝูงมากมายรายรอบ
รักชอบพักพิงพึ่งพาอาศัย
มีสุขสนุกสนานทุกทุกวันไป
เหตุไฉนใยตัวฉัน(หัวใจ)จึงผันแปร
คงเป็นเพราะหัวใจเริ่มหวั่นไหว
กับใครที่เดินผ่านเข้ามาทัก
เข้ามาพร้อมกับการทำให้อกหัก
รักชะงัก ดับสลาย ล้มทั้งยืน
ไม่เคย ไม่เคย ร้องไห้ให้ใครได้เห็น
แต่คราวนี้จำเป็นเพราะหัวใจอ่อนล้า
คนที่คิดว่ารักมาหันหลังจากไปไม่อำลา
เขาคิดว่าทักเล่นเล่นไม่เห็นเป็นเรื่องจริง
ฉันคิดเอง รักเอง แสนช้ำจิต
จึงทำให้ชีวิตที่สดใสกลับหม่นหมอง
ต่อไปนี้จะไม่เศร้า ไม่เหงา น้ำตานอง
ไม่ขอร้อง ให้มารักไม่ต้องมาใส่ใจ
จะเดินตามทางของฉันที่วาดฝันไว้
ไม่มีใครคอยเฝ้ามองหรือห่วงหา
ฉันยืนได้และทำได้ไม่อาศัยใครเมตตา
คอยดูนะ ฉันคนนี้ มีชีพอย่างทนง
ทางใครทางมัน ชีวิตของใครก็ของมัน
ไม่ผูกพัน ห่วงใย ทิ้งมันไปไหลกับสายฝน
เริ่มชีวิตใหม่กับใครอีกสักคน(หาคนใหม่เนาะ)
คงไม่อับจนจะหาไม่ได้อย่างนั้นเชียว
15 สิงหาคม 2548 21:08 น.
ไรไก่
และแล้วการเฝ้าคอยก็ไร้ความหมาย
เอไม่กลายเข้ามาเยือนอย่างที่ใฝ่หา
ทำเมินเฉยไร้ทุกข์ร้อนจิตใจช่างเย็นชา
คนอ่อนล้าคือฉันที่ทุกวันที่รอคอย
อยากเห็นหน้าได้ยินสำเนียงเสียงขับขาน
กล่อมกังวานเพลงหวานรักจับใจนักหนา
เฝ้าครวญคิดยิ่งหวั่นไหวกับจิตใจเหลือคณา
ก้ได้แค่พรรณากับท้องฟ้ายามสายัณต์
ฉันไร้ค่าในสายตาเธอหัวร่อ
ฉันวอนง้อเธอมองมานัยตาหยัน
ฉันใกล้ชิดเธอขยับหนีเร็วพลัน
ช่างน่าขันตัวฉันนั้นช่างโง่จริง
15 สิงหาคม 2548 14:36 น.
ไรไก่
สายลมพัดผ่านหวิวโดนหน้า
ท้องฟ้าเจิดจรัสสดใส
ใบไม้ร่วงหล่นที่ละใบสองใบ
เห็นแล้วเศร้าใจเหลือทน
ผู้คนช่างมากมายอยู่รอบข้าง
ทำไมยังคงอ้างว้างสับสน
ท้องฟ้าเจิดจรัสใช่จะมืดมน
ใจเราหมองหม่นลงทุกทีทุกที
แค่เขาไม่เห็นคุณค่าก็เท่านั้น
แปลกเหมือนกันทำให้ใจถึงหวั่นไหว
ช่างเขาเถอะ..ปล่อยเขา.ช่างเขาปะไร
ไม่ถึงตาย..อย่า.เสียใจ เดียวเสียฟอร์ม
14 สิงหาคม 2548 21:07 น.
ไรไก่
พายุเร้า เข้าถล่มตรงภาคเหนือ
น้ำป่าเหนือไหลหลากท่วมเสียหาย
เรือสวนไร่นาและบ้านพังทลาย
เสียหายทรัพย์สินและชีวิตผู้คน
เป็นน้ำป่าไหลหลากจากต้นน้ำ
ยอดดอยห้วยลำธารบนเขาสูงใหญ่
น้ำแดงเหลืองเซาะดินหินสุดอันตราย
ตัดถนนหายกลายเป็นแม่น้ำคลอง.
บ้านผู้คนที่อยู่ใกล้ริมแม่น้ำ
ต่างหวาดหวั่นต่อเหตุการณ์คาดไม่ถึง
น้ำทะลักเข้าสู่บ้านช่างน่ากลัวตกตะลึ่ง
หยั่งไม่ถึงกับเหตุการณ์อุทกภัย
14 สิงหาคม 2548 13:07 น.
ไรไก่
เก็บงันความฝัน..........เงียบเฉย
เก็บงำไม่เคย.............แง้มฉาย
เก็บงำความรู้สึก..........เดียวดาย
เก็บตัวเอง.................เฉยแล้วเงียบงัน
ไม่ยุติธรรมเลยกับหัวใจ
ไม่เปิดโอกาสให้ใจได้คลายเหงา
ไม่เบิกบาน ..หลบหลีก .ซบเซา
ทุกๆวัน..เงียบเหงาอับเฉาด้านชา
ทำไมไม่กล้าทำขลาด
กลัวผิดกลัวพลาดกับปัญหา
กลัวหัวใจให้ไปแล้วไม่ได้แลกกลับมา
กลัวสูญเปล่ากับเวลาที่ตั้งใจ
หน้าส่วนตัว
730
