ภูวดินทร์
เราพบกันวันที่ฟ้าสีทอง
ไม่หมองมัวด้วยเมฆขุ่นขุ่น
ความรักจึงอบอุ่นละมุน
ด้วยไออุ่นแห่งรักและศรัทธา
วันที่เราพบกันครั้งแรก
ทำให้แปลกใจหนักหนา
แต่งกลอนตอบไปใยไม่ตอบมา
เธอนั้นเย็นชาทั้งยังไม่เข้าใจ
สองเราคุยกันนานวันเข้า
ชีวิตสองเราเริ่มสดใส
มีทั้งการให้กำลังใจ
มีการทอดสายใยสัมพันธ์
เธอได้หยุดเวลาเอาไว้
เธอได้ปลูกดอกไม้ในใจฉัน
ฉันจึงเพ้อฝันถึงเธอทุกคืนวัน
ในใจนั้นมีเธอเท่านั้นคนเดียว
ในหนึ่งช่วงเวลาเช่นนี้
ฉันมีความสุขมากนักเชียว
เธอปลูกดอกไม้ใจฉันหนึ่งเดียว
ต่อนี้ไม่ต้องเที่ยวหารักอื่นฉันไม่ต้องการ.
มีคนคนหนึ่งได้ปลูกดอกไม้แห่งชีวิตให้
ขอบมอบผลงงานชิ้นนี้แด่เธอผู้
1209
12
0
หน้าส่วนตัว
