เรนโมเมจัง
กลางเวิ้งฟ้าลึกลับ..ฉันสับสน..
ท่ามฝูงชนเคว้งคว้าง..ฤา..ต่างฝัน
มีมากมายเหตุผล..ซ่อนกลกัน
สิ่งใดกั้น? คือกฏ.... ที่งดงาม..
เป็นคำขอทักท้วง... แค่ทวงสิทธิ์..
อย่า..หงุดหงิดตอบคำ ..ที่พร่ำถาม
ช่วยแจกแจงชี้แนะ..แยกแยะความ
อย่าสั่งห้าม.. ไร้เหตุ..มีเลศนัย..
เพราะเคลือบแคลง..หยุดนิ่ง..ในสิ่งเห็น
เพราะหลบเร้น..เหลือบแล.. มิแก้ไข
เพราะมากมายปัญหา..ค้างคาใจ
เวิ้งฟ้าใหญ่..ไร้แดน..ช่างแสนกลัว..
เมฆสีเทา .. ลอยเลื่อน..มาเยือนใกล้
เป็น..ภาพคล้าย ยักษ์ใหญ่.. ที่ไร้หัว
เวิ้งฟ้ากว้าง..เร่งเร้า..เข้าพันพัว
ลึกสุดขั้ว.. หวั่นไหว ..คือใจคน..
......
หน้าส่วนตัว
1420
32
0
