เขียนลำนำ คร่ำครวญ รัญจวนพจน์ เจ็บรันทด หมองไหม้ ใจอับเฉา ลำธารรัก ที่ถักทอ ก่อนานเนา ต้องซบเซา เศร้าช้ำ ระกำใจ อานุภาพ ของความรัก ที่ปักแน่น จะนานแสน เนิ่นนาน กาลไฉน จะลบเลือน เปลี่ยนผัน กันอย่างไร ก็เมื่อใจ เป็นทาสรัก ยากจักลืม ฤาฟ้าแสร้ง แกล้งให้ ได้พานพบ แล้วให้จบ ด้วยรอยช้ำ ที่ด่ำดื่ม แต่ละเส้น ของทางฝัน อันอืมครึม ให้เศร้าซึม เจ็บแสบ แทบจาบัลย์ ปลอบตัวเอง ต่อไป แม้ใจท้อ ชีวิตหนอ มีล้มลุก มีสุขสันต์ ถึงวันนี้ ต้องร้องไห้ ใจรำพัน หวังสักวัน ได้สุขบ้าง บนทางไกล..
1002
3
0
หน้าส่วนตัว
