เมื่อต้นรักหักแห้งแขนงเหี่ยว ไร้แรงเรี่ยวยืนต้นจึงโค่นหัก อนิจจาคราที่มาพบพักตร์ เขายึกยักหักจบแล้วกลบดิน รักจึงกรอบร่วงลงเป็นผงป่น ฝันหาคนคุ้ยเขี่ยเกลี่ยแผ่นหิน เพียงหายใจแทรกได้ใต้ผืนดิน คงมิสิ้น...ราคา...ค่าแห่งใจ แล้วจะคืนยืนยงดำรงศักดิ์ เป็นต้นรักชูช่อละออไหว ผลิดอกขาวพราวเด่นเห็นรำไร รอบางใครไขว่คว้ามาครอบครอง จะยืนต้นทรนงอย่างองอาจ พราวพิลาศเป็นหนึ่งมิมีสอง เป็นน้ำผึ้งชวนชิมให้ลิ้มลอง เพื่อหมายปองจองจับประดับใจ ............................. ........................................
1879
10
0
หน้าส่วนตัว
