วิจิตรวาทะลักษณ์
เก็บขยะมาขายไว้ซื้อข้าว
ทนปวดร้าวถูกคำหยามน้ำหน้า
ว่าคนจนต่ำต้อยด้อยราคา
ถูกตราหน้าว่าไพร่ไร้สกุล
มีบ้านหลังพังผุรูรอยรั่ว
ยามฝนรัวซุกกายอยู่ใต้ถุน
ไร้เงินทองกองไห้ไว้ทำทุน
จึงเก็บตุนขายขยะพองาเงิน
หาเลี้ยงแม่แก่ชราตาใกล้บอด
เสื้อผ้าถอดไม่ใส่ปล่อยกายเขิน
ซ้ำเบาหวานยังรุมเร้าเข้าเหลือเกิน
ไม่มีเงินรักษาเยียวยาตน
จะลุกนั่งไปไหนไม่สามารถ
อัมพาฒมาจำกัดให้ขัดสน
มีลูกชายคนเดียวเที่ยวเลี้ยงตน
จึงพอทนอยู่ได้ไปวันวัน
ลูกไม่ยอมมีเมียกลัวเสียแม่
กลัวเมียเขาหยามแย่แม่ของฉัน
กลัวเมียเขารังเกียจเหยียดยามกัน
ว่าแม่นั้นน่าอายเสื้อไม
หน้าส่วนตัว
1356
2
0
