๑.เจ็บร้าวราญเพียงใดใครเล่ารู้ที่เป็นอยู่เหนื่อยหน่ายพ่ายปัญหามันอ่อนแอเสียขวัญหมดปัญญาถึงเวลา...ทบทวน...ว่าควรคลาย...ทุกข์รุมเร้าเข้าข่มอารมณ์หมองในครรลองมืดมัวหวาดกลัวร้ายหนทางเดินแคบตีบมาลีบปลายชีพนี้คล้าย...ถูกสาปตราบสิ้นลม...๒.บุญหรือกรรมนำทางมาอย่างนี้พร่าชีวี...ในวันคืนสะอื้นขมสิ่งที่ตนได้ครองคือหมองตรมทุกข์ทับถมผ่านล่วงสู่ห้วงกาล...เมื่อถึงกาลเหมาะสมเลิกขมขื่นเลือนวันคืนยอมรับแล้วขับขานเกิดมาเพียงผ่านภพได้พบพานอีกไม่นานก็พรากแยกจากไป...
2135
23
11
หน้าส่วนตัว
