สายลมหนาว คราวนี้ ชีวีช้ำ สุดระกำ หมองหม่น ทนไม่ไหว สายลมพัด แผ่วพริ้ว ลิ่วลอยไกล เหตุอันใด รักทำ ชอกช้ำทรวง ดั่งใบไม้ สีเขียว เรียวแรกผลิ ไม่มีติ ความงาม ตามแหนหวง ระบัดใบ ไกลถิ่น ดินทั้งปวง ใยถูกลวง ให้รัก ปักฤทัย ถูกปลิดปลิว เคว้งคว้าง กลางทางเปลี่ยว มิแลเหลียว สักน้อย คอยผลักไส ใบไม้ร่วง พริ้วร่าง ลงกลางไพร ต่อนี้ไป อยู่เดียว เปลี่ยวเอกา กาลเวลา หมุนเวียน แล้วเปลี่ยนผัน รอคอยวัน ใจเรา เฝ้ารักษา ดุจใบไม้ ร่วงหล่นไป ในพนา ไม่หวนมา สัญญาใจ ใครคนลืม......ฯ
7098
27
0
หน้าส่วนตัว
