แก้วประเสริฐ
สกาวฟ้ายามราตรี
สกาวเดือนพร่างพราวคราวฟ้าใส
นภาลัยประดับดาวราวเพ้อฝัน
ระยิบระยับสันต์สู่ห้วงดวงชีวัน
แลเหม่อจันทร์แนบลงบนตรงฟ้า
ครุ่นรำพึงถึงครามาหวนจาก
ถ้อยคำฝากอ่อนช้อยด้อยวาสนา
เหลือเพียงหนึ่งในร้อยมัชฌิมา
โฉมสุดาหวนลับกลับสู่ดาว
หรือจะสิ้นปิ่นเกสรเคยอ้อนโอษฐ์
เสียงอุโฆษถ้อยนั้นสุดมั่นกล่าว
คำสัญญามุ่งฟ้าช่างแพรวพราว
เรืองวับวาวผ่านห้วงดวงราตรี
ร้อยศิลาเรียงลงตรงห้วงศอ
หวังเคียงคลอวอนเว้าเจ้าโฉมศรี
เพียงความคิดล่วงลงอสัญญี
ต่อแต่นี้เหลือนภาฟากฟ้าไกล
ดาวเรืองส่องประกายดารดาษ
ทรงกลดวาดวงกลมแสนสดใส
ค่อนคืนนี้มีจันทร์สกาวสุ
หน้าส่วนตัว
1294
24
0
