ไก่เอยช่างขัน
แมคนีเซียมหยดน้อยย้อยหยาด
มิยั้งขาดพราดจังหวะระยะหยด
ลำเรียงรายสายยางมิละลด
แต่หละหยดจรดเข็มช่างเต็มที
เข็มมันปักหลักคาที่หน้าแขน
ยาก็แล่นเข้าเส้นเป็นวิถี
มันเจ็บปวดทรมานสิ้นดี
ร้าวอินทรีย์เจียนว่าจะขาดใจ
แรกก็ทนบ่นสักคำมิทำปริ
ตั้งสติเพ่งปวดวินิจฉัย
กดอารมณ์ข่มจิตมิคิดไกล
ร้าวหัวไหล่ไขว่คว้าด้วยล้าแรง
พอเหลืออดกดเรียกพยาบาล
รอก็นานแสนนานสงสารแขน
พอเธอมายาที่ย้อยทำน้อยแล่น
ชลอแม้นแทนเลือดเร้าด้วยเข้าใจ
ตาก็มองหยดยาที่หยอดหยาด
มือก็ปาดน้ำตาระย้าใส
ปากก็พร่ำร่ำร้องบอกหัวใจ
มันยังไกลจากเจ้าอย่าเฝ้าครวญ
ดูหรือยาหยดนิดฤทธิ์เป็นเอก
คุณอเนกอนันท์นับพาหวน
ตรองดูน้ำแม้หนึ่งน้อยมิเ
1408
6
0
หน้าส่วนตัว
