แดนไกล ไลบีเรีย
ฉันรักฤดูฝน...
เม็ดน้ำหล่นกล่นกระจัดสัมผัสผิว
รับรู้สึกแรกเช้าลมพราวปลิว
ไอหมอกล่องลอยลิ่วฉิวแช่มบาน
เหล่าผีเสื้อดอมดินกลิ่นดอกไม้
นกต่างไซ้ร้องรับดังขับขาน
หยดน้ำฝนพราวพร่างสร้างสำราญ
ไหลรวมธารเลี้ยงหล่อก่อชีวา
ฉันก็รักฤดูฝน...
แม้ต้องทนเหน็บหนาวเป็นหนักหนา
แต่หลังฝนสิ้นสายหายลับตา
กลับปรากฏท้องฟ้าใหม่กว่าเดิม
คือข้อคิดสร้างคนให้ทนทุกข์
รอสักวันความสุขจะสร้างเสริม
ค่อยค่อยรินหลั่งล้นจนเต็มเติม
เพื่อพูนเพิ่มประสบการณ์วันผ่านมา
ยอมรับฝนที่หลั่งลงครั้งใหม่
เพราะเข้าใจลึกซึ้งถึงคำว่า...
“ยอมทนปวดรวดร้าวหนาวกายา
เพื่อจะได้รู้ค่าความสุขใจ”
ฉันจึงรักฤดูฝน...
เม็ดน้ำหล่นปรากฏ
1338
4
0
หน้าส่วนตัว
