พริ้วสายลมของความเหงาที่คลอเคล้า โอบกอดเอาความเศร้าซึมมาไฉน ห่อหอบเงาสายหมอกหนาวมาห่มใจ อ่อนละไมแต่ใยหม่นคนเดียวดาย อ้อนไออุ่นแห่งสายใยใครเคยรัก สร้อยสลักสมัครมั่นกลับเลือนหาย เม็ดฝนพรำพร่ำสะอื้นน้ำรินราย ไม่ระสายไม่อายฟ้าน้ำตาตน...... ริโรยราใบระย้ากิ่งหญ้าไหว คล้ายหัวใจของคนไกลที่สับสน เมื่อดอกใบถูกซอนไซร้พายุวน หัวใจคนไม่พ้นต่างเมื่อห่างตา คนที่คอยเขาน้อยใจรู้ไหมนั่น เฝ้าจากจันทร์รำพันถ้อยคำห่วงหา ป่านฉะนี้คนที่รักนับดารา.......... หรืออ่อนล้าพาใจเที่ยวเกี้ยวหญิงใด
1524
7
0
หน้าส่วนตัว
