ปราณรวี
กรุ่นไอดินกลิ่นฟางกลางท้องทุ่ง
หอมจรุงผดุงจิตให้คิดถึง
จากถิ่นฐานบ้านมาพารำพึง
ไร้ที่พึ่งพิงพักเมื่อหนักใจ
ระลึกถึงกึ่งอาวรณ์ตอนลมพัด
ดอกหญ้าพลิ้วปลิวสะบัดปัดเอนไหว
ละลิ่วลอยคล้อยนภาลาลับไป
อีกเมื่อไรจะย้อนกลับนับวันรอ
ดั่งดินแห้งแล้งร่วนจวนใจขาด
อเนจอนาถรอฝนหล่นมาหนอ
ทุ่งนาร้างว่างเปล่าไร้เงาคลอ
ด้วยทุกข์ท้อก่อกำเนิดเกิดพืชพันธุ์
เจ้าบ่ายหน้าหมายมุ่งสู่กรุงใหญ่
ทอดทิ้งให้ดินหม่นปนโศกศัลย์
ทั้งป่าเขาลำเนาไกลเขตไพรวัลย์
ยังคงมั่นคอยพะนอรอเจ้าคืน
ตะวันเริ่มส่องแสงทั่วแหล่งหล้า
ปลุกต้นหญ้าทิวใหม่ให้สดชื่น
เรียกความหวังพลังใจไว้หยัดยืน
และเต็มตื้นกำลังใจในทุกค
1990
6
0
หน้าส่วนตัว
