ไร้อันดับ
สนามหญ้าม้ายาวสีขาวหม่น
ชายสองคนนั่งอยู่แต่ดูห่าง
ชายชราตาเศร้าเหงาลางลาง
ชายหนุ่มกางหนังสือที่ถือมา
ทั้งสองคนเคียงกันเย็นวันหนึ่ง
วันที่ซึ่งความเงียบขึ้นเทียบฟ้า
สายลมเอื่อยเฉื่อยฉิวพัดพลิ้วพา
หัวใจล้าโรยแรงใต้แสงเงา
ชายชรานั่งเหงามองเงาลูก
เจ้าบุญปลูกนั่งนิ่งก็ยิ่งเหงา
ความอ้างว้างในจิตสถิตเนา
นึกถึงวันวัยเยาว์พาเจ้าเดิน
มือของเจ้าที่ถือคือมือพ่อ
เราเดินต่อตามทางไม่ห่างเหิน
ปากเจ้าตั้งคำถามข้อความเพลิน
พ่อยังเขินตอบไปไม่ได้ความ
วันนี้พ่อถามเจ้า ว่าเซ้าซี้
บอกไม่มีที่ให้ฟังใครพล่าม
หัวใจพ่อหรือกล้าพยายาม
ตั้งคำถามต่อเจ้าแม้เหงาจัง
ในความเงียบม้ายาวสีขาวหม่
2527
19
0
หน้าส่วนตัว
