๏ ใช่โดดเด่นเช่นปราชญ์ราชบัณฑิต ฉันแอบพ่วงดวงจิตใคร่สนิทสนม กว่าช่ำชองพ้องภาษาพร่างอารมณ์ ที่แล้งลมพูดพร่ำพลอยร่ำเรียน ทั้งโคลงกาพย์กลอนฉันท์สารพันคิด สู้มุ่งมั่นหมั่นประดิษฐ์หัดขีดเขียน เรียงประโยคโยกความจนงามเนียน ฉันพากเพียรเพื่อใครหวังใดกัน แท้บุคคลคนเดียวหมายเกี่ยวข้อง แค่เขาเหลือบแลมองร้อยกรองฉัน หลากคำชมบนลานกลอนค่อนกำนัล ฤๅ เทียบขวัญหนึ่งเขาอ่านเข้าใจ ที่พร่ำเพ้อเสมอมาคราหงอยเหงา ฉันหวังอ้อมอกเขาบรรเทาให้