leknarak
นั่ง นิ่ง-นิ่ง ริมหน้าต่าง
ในวัน ว่าง-ว่าง ไม่ได้ไปไหน
ทอดสายตามองท้องฟ้าไกล
ป่วยการจะห้ามใจ ไม่ให้คิดถึงใครบางคน
หอมกลิ่นละมุนของแดด อุ่น-อุ่น ยามเช้า
แว่วเสียงนก เบา-เบา จากต้นไม้ ใกล้-ใกล้ ถนน
เผลอยิ้มกับตัวเอง บังเอิญได้ยินเพลงของเราสองคน
ท่วงทำนองรักเปี่ยมล้น วิ่งวนเข้าสู่หัวใจ
หยิบไดอารี่สีชมพูมาเปิดอ่าน
ย้อนรอยวันวานผ่านกระดาษสีหวานสดใส
ฉันอ่านหน้าหนึ่ง สอง สาม สี่ อ่าน เรื่อย-เรื่อย ไป
ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ ที่ใช้มันเรียกคืนวันกลับมา
รอยหมึก จาง-จาง เล่าการเดินทางระหว่างเธอกับฉัน
จากเคยอยู่เคียงข้างกันจนถึงวันไกลสุดไขว่คว้า
ไม่มีรอยหมึก จาง-จาง บนกระดาษ หว
1901
5
0
หน้าส่วนตัว
