ก็รู้นะว่าบทเรียนที่เวียนผ่าน ก็เพราะฉันซมซานทุกคราวครั้ง ก็เคยมุ่งหน้าไปแต่เซซัง ก็ต้องยั้งก้าวค้างอย่างหนักใจ ก็ฉันทุกข์เหน็บหนาวเศร้านานนัก ก็จมปลักถูกหักหาญจึงโหยไห้ ก็ไม่เคยรู้เท่าทันจึงหวั่นใจ ก็อ่อนไหวอ่อนแอแพ้ใจตัว ก็เพราะฉันวันนี้หวั่นวิตก ก็เพราะโลกที่ฝ่าฟันนั้นสลัว ก็เพราะอยู่อย่างเดียวดายจึงหวาดกลัว ก็เพราะเจอคนชั่วจึงกลัวเกรง ก็เพราะฉันไม่มั่นใจในวันหน้า ก็เพราะว่าหัวใจโดนข่มเหง ก็เพราะฉันฝ่อใจในวังเวง ก็จึงเคว้งฝันค้างเหมือนอย่างเดิม...
1668
2
0
หน้าส่วนตัว
