ปริญญา อินทร์อุดม
บนเส้นทางสายฝันฉันงกเงิ่นขึ้นมาเดินดุ่มดุ่มตามกลุ่มใหญ่แต่ดูเหมือนฝีเท้าเขาก้าวไวมิทันไรทิ้งหายลับสายตาฉันล้มลุกคลุกคลานปานเด็กน้อยมีริ้วรอยเลอะเทอะเปรอะแขนขามีหลายรอยหลายร่องต้องพึ่งยาเกือบเลิกราลาร้างทางกวีด้วยทุกก้าวที่เดินนั้นเขินขัดบางรู้สึกอึดอัดขัดเต็มที่แต่่มีใครคนหนึ่งซึ่งอารีคอยช่วยด้วยหวังดี..จ้ำจี้จ้ำไชเห็นฉันเป๋เซถลาจนหน้าหมองช่วยประคองคอยเข็นเป็นหลักให้จนฉันเริ่มเข้มแข็งมีแรงใจเดินมาไกลเกินฝัน..ถึงวันนี้ขอบคุณที่กรุณาเดินมาส่งอย่างมั่นคงจนถึงครึ่งวิถีจะจดจำเมตตาปรารถนาดีโดยมิมีวันเลือนเหมือนมีตราและในวันข้างหน้าถ้าคิดถึงคงคำนึงอย่างผู้รู้คุณค่าสำนึกคุณที่ป้องประคองมาถึงแม้ว่าต่อไ
1214
20
4
หน้าส่วนตัว
