เจน_จัดให้
แดดยามเช้ายามแรกเข้าฤดูหนาว
อบอุ่นราวกอดคนรักเป็นหนักหนา
สายลมอ่อนอ้อนพริ้วละลิ่วมา
โชยกลิ่นพฤกษาป่านานาพันธุ์
.........
ขอเหยียบย่ำดินดำด้วยเท้าเปล่า
แล้วเดินก้าวสู่อ้อมอกของไพรสันต์
เสียงนกร้องก้องรับสลับกัน
เหมือนเสียงนั้นกล่าวต้อนรับด้วยความยินดี
..........
ธรรมชาติให้โอกาสเรา...เสมอ
แต่เรากลับพลั้งเผลอทำลายเช่นทุกวันนี้
ไม่เคยสนใจในความเสื่อมโทรมที่มี
ไม่ใยดีทรัพยากรล้ำค่าน่าเศร้าใจ
.........
จะได้ชื่นชมลมหนาวอีก...สักกี่ครั้ง
จะได้ฟังเสียงนกร้องอีกนานไหม
จะได้ชื่นชมธรรมชาติงาม...อีกนานสักปานใด
ในเมื่อใจคนไม่คิดค้นจะดูแล...อย่างแท้จริง
977
3
0
หน้าส่วนตัว
