คนกรุงศรี
คืนขึ้นค่ำ เมื่อวัน วสันต์สิ้น
เห็นจันทร์บิ่น เหลือเสี้ยว เกี่ยวทิวไผ่
เพียงครู่เดียว พอพลบ ก็หลบไป
ท้องฟ้าใส ด้วยดาว ดูพราวตา
อาหารเย็น ยามค่ำ อิ่มหนำแล้ว
ยินเสียงแว่ว ขลุ่ยใคร ร่ำไห้หา
บทเพลงโศก สั่นผิว ลิ่วลมพา
เหมือนหนึ่งว่า คนครวญ รัญจวนใจ
ลมเหนือล่อง ต้องไผ่ กอไหวพลิ้ว
เสียงหวีดหวิว สนโยก โบกไสว
สิ้นเสียงอึ่ง จึ่งเพียง เสียงเรไร
แลแสงไต้ ยิบยับ เทียบกับดาว
คิมหันต์เหมือน เยือนย่าน ถิ่นบ้านนอก
สัญญาณบอก ถึงครา ว่าต้องหนาว
แค่ยามต้น ยลฟ้า ดาราพราว
ดูวับวาว สุกใส เรียงรายกัน
อยากรับลม ชมดาว ที่พราวพร่าง
ดูเวิ้งว้าง สุดตา ยิ่งพาฝัน
ร
1881
1
0
หน้าส่วนตัว
