25 กุมภาพันธ์ 2553 22:29 น.
คนกุลา
๐ ชีวิตเหมือนเลือนลางในทางเปลี่ยว
อาจลดเลี้ยวอ้างว้างร้างสับสน
ท่องเที่ยวมาหารักเพียงสักคน
ฝ่าสายฝนอ่อนระโหยโดยลำพัง
๐ หนทางไกลทดท้อฝืนต่อสู้
เหนื่อยหนักรู้รักเป็นเช่นความหวัง
เพียงพบพลันคลับคล้ายให้พลัง
ไม่รอรั้งสื่อหมายผ่านสายตา
๐ หวังเราสองครองใจไม่ไหวหวั่น
เมื่อมีกันและกันคงหรรษา
คอยเคียงข้างอิงแนบแอบอุรา
แม้นภัยมาส่งใจให้แก่กัน
๐ จับมือมั่นปลอบปลุกในทุกที่
มอบชีวีเปี่ยมหทัยแห่งไฟฝัน
หากใครล้มฉุดรั้งทุกครั้งครัน
สานรักมั่นประคองสองดวงใจ
๐ ต่อแต่นี้คงมิมีที่หมองหม่น
เพราะต่างคนช่วยสร้างทางสดใส
แม้นหนทางข้างหน้าจะแสนไกล
หนักเพียงใดไม่เกี่ยงเพียงมีกัน...
.................
คนกุลา
ต้นคิมหันต์
4 กุมภาพันธ์ 2553 12:51 น.
คนกุลา
๐ พาออกวิ่งเหยาะเหยาะเลาะชายหาด
ด้วยหวังวาดขาแกร่งหยัดแรงฝืน
ปรนน้ำท่ามารอก่อไฟฟืน
แม้ดึกดื่นเฝ้าถนอมมิยอมรา
๐ เขาโก่งงามวามวาวราวมีดแหลม
สีโหนดแกมเหลืองเข้มเต็มหนอกหนา
ชนทุกครั้งชนะไปในทุกครา
โคไหนหวาเกินแกร่งสู้แรงเพรียง
๐ พรุ้งนี้เช้าเจ้าต้องสู้กู้หน้าถิ่น
เขาเหยียบดินแอบหลบกลบชื่อเสียง
งำเก่งกาจมาดแม้นแดนข้างเคียง
มิกล้าเสี่ยงท้าชนจนรู้กัน
๐ เมื่อโคดีนำมาหาถึงที่
หรือมิมีโคใดใครกล้าฝัน
ต้องถึงคราว"ชาวโนด"ส่ง"โหนดจันทร์"
ลงเดิมพันกองสู้ดูสักคราว
๐ วันชนจริงยิ่งใจให้ตื่นเต้น
รอจนเย็นฝนปรอยคอยจนหนาว
เพรียงจนขาดหลายครั้งยังสู้ยาว
เขาหันก้าวเข้าสู้ดูไม่เกรง
๐ ครั้งสุดท้ายได้เพรียงเข้าเคียง"เปาะ"
ถึงคราวเคราะห์เขาแกร่งแทงถูกเผง
เลือดไหลรินเกือบสิ้นใจไปตามเพลง
ฝ่ายครื้นเครงลิงโลดถือ"โหนดจันทร์"
๐ ชนจนเฒ่าคราวชราในหน้าที่
ทุกนาทีมีมาคอยล่าฝัน
ไม่ใช่ทำเพราะโกรธหมายโทษทัณฑ์
หากเพราะนั่นคือวิถีที่ต้อง"ชน"
.
.............
คนกุลา
ปลายเหมันต์
"""""""""""""""""
เขียนจากความทรงจำเก่าๆ ของตำนาน"วัวชน"ในท้องทุ่ง
อ.ระโนด จ.สงขลา ประมาณปี 2503-05
เพรียง หรือ กินเพรียง เป็นกลยุทธชนิดหนึ่งของวัวชน ในการต่อสู้
เพื่อเอาชนะอีกฝ่าย
เปาะ คือ รั้วล้อมแยก เพื่อบริเวณ ที่วัวชนกัน ออกจากคนดู
ชาวโนด เป็นคำปักษ์ใต้ใช้เรียกชาวอำเภอระโนด จ.สงขลา
โคโหนดจันทร์ ชื่อวัวชน ที่มีชื่อเสียงมากแถบอำเภอระโนด
จ.สงขลา ประมาณ ปี 2503-05
3 กุมภาพันธ์ 2553 11:06 น.
คนกุลา
๐ ในฟ้าค่ำพรำฝนมาหล่นแทรก
เหมือนรักแรกแปลกจังมิหวังสอย
ว่าเธอเป็นเช่นเดือนที่เลื่อนลอย
มัวเฝ้าคอยคงยากหากคิดปอง
๐ เพียงชื่นชมพรมพักตร์เกินจักใฝ่
ห้ามหัวใจไม่หวังเราทั้งสอง
เมื่อหัวใจไหวหวามตามทำนอง
สร้างครรลองมองเห็นให้เป็นไป
๐ เมื่อคลายเหงาเงาฝันวันเธอโศก
เหมือนเป็นโชคช่วยชูดูสดใส
คล้ายวันเริ่มเติมสานสัมพันธ์ใจ
สื่อความนัยซุกซ่อนแต่ก่อนมา
๐ เกิดฐานก่อต่อไต่สายใยรัก
ยิ่งประจักษ์หมายใจให้รักษา
โปรดดูแลแก่กันนะขวัญตา
รอเวลาคราฝันนั้นเป็นจริง
๐ ในฟ้าค่ำพรำฝนมาหล่นแทรก
เหมือนรักแรกแปลกใจในทุกสิ่ง
ว่าสุดห่วงห้วงรักหมายพักพิง
มอบภักดิ์ยิ่งมิ่งขวัญในวันรอ..ฯ
กลางฝนพรำในเหมันต์
คนกุลา
2 กุมภาพันธ์ 2553 11:41 น.
คนกุลา
๐ หุบกรงเล็บเก็บงำกำบังหน
เสกพยนต์มนต์ดำพร่ำคุณไสย
เสือสมิงทิ้งแถวย่านแนวไพร
จนใครใครลืมนามเคยขามกลัว
๐ โนนเนินป่าพร่าป่นถูกกร่นถาง
ตะแบกยางยืนเหงาสิ้นเงาหัว
ม่านหมอกควุ้งควันไฟไหวระรัว
เสันทางทั่วตัดแผ่นดินแดนดง
๐ หมู่มวลไม้ใหญ่น้อยก็ค่อยหมด
ไม่พอทดแทนหวังดังประสงค์
สร้างตู้ตั้งตั่งเตียงโค่นเรียงลง
หมู่พฤกษ์พงศ์สูญสลายไม่เหลือตอ
๐ คราป่าร้างสางเสืออยู่เพื่อสูญ
ดงเกื้อกูลบังกายมลายหนอ
ลบหมดลายคล้ายย้ำกำมะลอ
เที่ยวซอมซ่อรอลักเศษซากกิน...ฯ
คนกุลา
ในเหมันต์
๐ อยาก บอกฝากจากฟ้าเบื้องหน้าโน้น อยาก ปลอบโยนยอดขวัญวันเหงาหงอย อยาก หยอกเย้าเจ้าหนาคราใจลอย อยาก ถักร้อยสร้อยใจให้คนดี ๐ อยาก จะนำนภามาแต้มวาด อยาก เติมพาดพร่างรุ้งจรุงสี อยาก ให้เพ็ญพร่างโสมโลมฤดี อยาก ให้มีคราเราเนาว์เกื้อกูล ๐ อยาก เห็นเมื่อรตีเธอมีสุข อยาก ให้ทุกข์มอดมลายสลายสูญ อยาก เสริมบุญบารมีทวีคูณ อยาก เพิ่มพูนอวยชัยให้เป็นทุน ๐ อยาก บอกแทนใจรักว่าภักดิ์แสน อยาก วาดแขนแทนหมอนให้นอนหนุน อยาก เผยใจใยเยื่อเกื้อการุณ อยาก อิงอุ่นแอบชื่นทุกคืนวัน ๐ อยาก ให้ทราบนะเจ้าพี่เฝ้าห่วง อยาก ให้ล่วงรู้ว่านิทราฝัน อยาก ให้รู้ทุกคราสุดจาบัลย์ อยาก ให้วันเราหมายได้สมปอง ๐ อยาก ให้ทุกข์ทุกครั้งยังมีพี่ อยาก ร้อยรสบทกวีมีเราสอง อยาก ภิรมย์สมหมายได้เคียงครอง อยาก ให้น้องรู้ว่าพี่อาวรณ์ ๐ อยาก บอกฝากจากฟ้าเบื้องหน้าโน้น อยาก ปลอบโยนย้ำบอกมิหลอกหลอน อยาก ให้รู้อยู่ว่าแสนอาทร อยาก กล่อมนอนทุกราตรีที่เดียวดาย.... .................. คนกุลา ต้นคิมหันต์
หน้าส่วนตัว
1717
