ประภัสสุทธ
เด็กชายขุนพล บุญปะกาด ถือคันเบ็ดและกระป๋องไส้เดือนเดินตีนเปล่าไปบนคันหญ้า ได้ที่วางเบ็ดจัดแจงแหวกต้นข้าว ตีนน้อย ๆ โถมโคนกอข้าว มือแหวกหญ้าที่ขึ้นคลุมน้ำ พอเหลือช่องว่างให้หย่อนเบ็ด
เฮามาค่ำโพด หนุ่มน้อยมองหน้าผมแล้วว่า ขณะที่มุมปากยังคาบม้วนยาเส้น
มื้อนี้ใส่ ๒๐ หลังพอ ดึก ๆ ค่อยมาหยาม เขาพูดต่อ
เอ้า เจ้าลองเฮ็ดเบิ่ง เด็กชายขุนพลยื่นคันเบ็ดให้ผมทำบ้าง เขาเดินไปอีก ๑๐ ก้าว แวะลงข้างคันนา ตีนแหวกกอข้าวเหมือนอย่างเก่า
เอาหม่องนี้ล่ะ ลองเบิ่ง เด็กน้อยนั่งลงบนคันหญ้าอย่างสบายใจเฝ้าดูผมหย่อนเบ็ดพลางซอกยาเส้นจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมวนสูบ ปล่อยควันเคว้งคว้าง
แม้ผมจะเคยใส่เบ็ดเม
2752
1
0
หน้าส่วนตัว
