17 ตุลาคม 2545 14:29 น.
burst
เมื่อวานได้กินบิ๊กแมค
มันคงไม่แปลก...ใช่ไหม
แค่เอาเงินยื่นให้ไป
สั่งแป๊บเดียวก็ได้มากิน
นั่งกัดบิ๊กแมคคำโต
แถมยังดูโก้...อร่อยลิ้น
ดีใจจังมีตังค์กิน
เบื่อแล้วติดดินกินข้าวแกง
ขนมปังสลับกับเนื้อหมู
รสชาติกลับไม่ดูขัดแย้ง
สีของผักตัดกับสีแดง
ผักดองกลิ่นแรงแต่เข้ากัน
บิ๊กแมคสอนอะไรบางอย่าง
เหมือนชีวิตบนทางยาวนั้น
มีมากมายหลายสิ่งปนกัน
มีสุขทุกข์หลายชั้นปนกันไป
คำแรกกัดโดนแต่ขนมปัง
เหมือนเรายังหาความสุขไม่ได้
กัดอีกคำ..โอ..ชื่นฉ่ำใจ
กัดโดนหมูชิ้นใหญ่รสโอชา
เข้ากลางๆรสชาติยิ่งอร่อย
เหมือนความสุขล่องลอยเข้ามาหา
เริ่มจะหมดรสชาติน่าระอา
หมดเนื้อหมูหมดคุณค่ารสของมัน
ชีวิตมีสุขซ่อนในความทุกข์
มีสนุกซุกซ่อนอยู่ในนั้น
หมุนสลับสับเปลี่ยนเวียนทุกวัน
เป็นรสชาติชีวิตฉันที่เข้าใจ
อันบิ๊กแมควันนี้มีคุณค่า
ที่มีตังค์ซื้อหามากินได้
วันพรุ่งนี้หมดตูดจะทำไง
คงเสียใจที่วันนี้เราได้กิน
อันความสุขและความทุกข์ในบิ๊กแมค
กลับแบ่งแยกรสชาติอร่อยลิ้น
และสตังค์ในกระเป๋าเราใช้กิน
เริ่มสร้างรอยมลทินในใจเรา
กินอาหารแพงๆอีกคราใด
สำนึกถึงหัวใจของใครเขา
ที่ไม่ได้มีตังค์กินอย่างเรา
บิ๊กแมคเอ๋ย...ฉันโง่เง่า..กินเจ้าไป
---------------------------------------------------
15 ตุลาคม 2545 15:57 น.
burst
โอ้...เจ้าชายแห่งฟากฟ้า
ส่องประกายเจิดจ้ามาให้ฉัน
เจ้าหญิงสายน้ำรำพัน
เป็นตำนานรักนิรันดร์แต่นานมา
ช่างเริ่ดหรูอลังการ
ดูแสนสุขเบิกบานและหรรษา
โลกแห่งความฝันตระการตา
เอ้า..ฝันไป..ถ้าว่า..สะใจคุณ
จะให้ฝันสวยงามสักแค่ไหน
จะเปลี่ยนโลกทั้งใบให้หยุดหมุน
ยอมรับความจริงไหม..ในใจคุณ
นี่คือเรื่องหมกมุ่นใช่เรื่องจริง
เปิดเปลือกตามองดูโลก
ช่างดูเศร้าโศกเป็นอย่างยิ่ง
เจ้าหญิงเจ้าชาย...ไม่มีจริง
มีแต่ความเป็นจริงที่น่าอาย
สมมุติตัวเองเป็นนางฟ้า
แต่ความจริงหน้าร้องไห้
สมมุติตัวเองเป็นเจ้าชาย
แต่ความจริงกลายเป็นขอทาน
อย่ามาเรียกผมว่าเจ้าชาย
ผมจะเจ็บจะอายน่าสงสาร
ผมจะทนทุกข์ทรมาน
ที่ความจริงกลับประจานตัวของเรา
ผมไม่ใช่เจ้าชาย
และไม่สมมุติอะไรงี่เง่า
ในเมื่อความเป็นจริงตัวเรา
ไม่เคยดีกว่าใครเขายกยอ
เป็นตัวของตัวในความจริง
ให้รู้แน่แท้จริงทุกสิ่งหนอ
สมมุติไปทำไม...ให้รู้พอ
มีความสุขไม่ต้องรอฝันใดใด
อยู่ในโลกความจริงนั่นแน่แท้
จมกับฝันมันแย่เกินแก้ไข
ทุกเช้าลืมตาเมื่อใด
โปรดจงรับรู้เอาไว้....นี่ความจริง
14 ตุลาคม 2545 16:46 น.
burst
เศรษฐกิจแตกเหมือนฟองสบู่
ได้แต่นั่งดูเอามือกุมหัว
ถามว่ากลัวไหม....ในใจก็กลัว
หนีไม่พ้นตัวไม่กลัวได้ไง
เราปุถุชนเดินดินธรรมดา
สองแขนสองขาเดินหน้าคว้าไขว่
สูงได้เท่านี้ก็น่าพอใจ
เอื้อมมือแค่ไหนก็ได้เท่ากัน
มันแย่ลงไหมเมืองไทยวันนี้
ขอว่าซักทีมิใช่เย้ยหยัน
แต่เพราะคนไทยไม่ใส่ใจกัน
ตัวเตี้ยแค่นั้นหัวสูงบรรลัย
เมดอินไทยแลนด์กี่แบรนด์ไม่สน
ของถูกดูจนไม่น่าพิศมัย
เมดอินยูเอส...โอ้...เยส...ถูกใจ
พ่อแม่ก็ไทย..ไหงลูกกลายพันธุ์
โลตัสคาฟูร์ห้างหรูห้างใหญ่
กี่ห้างถูกใจช้อปได้ทั้งนั้น
ซื้อมันไปเถิดเค้าเปิดทั้งวัน
เครดิตของฉันรูดมันเข้าไป
มีบัตรใบเดียวเที่ยวได้เลยเพ่
เอาเงินไปเทออกนอกเท่าไหร่
เศรษฐกิจขาดดุลย์จนพรุนเท่าไร
ไม่สนพี่ไทยซื้อได้ซื้อเอา
ตัวเตี้ยหัวสูงฝรั่งจูงจมูก
ไม่รู้ผิดถูกเพราะเรางี่เง่า
ทำเองไม่สน...ก็จนเถอะเรา
ได้แต่ซื้อเขา..ของเราเหลือเดน
กว่าจะเลิกเขย่งก็เกร็งทั้งขา
ไอเอ็มเอฟเค้ามาก็ว่าหน้าเหม็น
ชดใช้เถอะเราหนี้เก่ากรรมเวร
เงินบาทลอยเด่นแตกโป๊ะเสียงดัง
ตอนนี้หลังค่อมต้องยอมใช้หนี้
กี่เดือนกี่ปีไม่มีความหวัง
รู้ตัวว่าเตี้ยกันบ้างหรือยัง
หัวสูงอีกครั้งคงนั่งกินดิน
----------------------------------------------------
คนไทยไม่ช่วยไทยก็แย่นะครับ เฮ้อ...ปัญหาใหญ่
14 ตุลาคม 2545 16:33 น.
burst
ฉันลืมตาดูโลกมาก็นาน
เห็นผู้คนพ้นผ่านไปเท่าไหร่
มีหลายคนจดจำจนขึ้นใจ
มีหลายคนลืมไปไม่เคยจำ
วันคืนเริ่มจากตะวันส่อง
แล้วก็ล่องลงมาเป็นมืดค่ำ
หลายสิ่งหลายอย่างที่เคยทำ
กลับไม่เคยจะจำซักเวลา
แต่วินาทีที่พบเธอ
กลับเหมือนได้เจอสิ่งล้ำค่า
คนเป็นล้าน...ผ่านสายตา
แต่กลับเก็บภาพเธอมา...อยู่ในใจ
มันแปลกไหม..พรหมลิขิต
แค่เวลาน้อยนิดก็คิดได้
เธอเป็นหนึ่งในล้านที่ผ่านไป
แต่เป็นหนึ่งในใจที่ฉันจำ
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อในเรื่องนี้
ความรู้สึกดีๆยิ่งตอกย้ำ
ยิ่งได้พูดจากสองสามคำ
พรหมลิขิตยิ่งทำให้ป่วนใจ
ฉันเจอคนมาตั้งมาก
แต่ไม่ยักจะหวั่นไหว
เธอจึงเป็นคนสำคัญของหัวใจ
ที่มีค่า...มีความหมาย..กว่าหลายคน
-------------------------------------------------------
จริงมั้ยครับ..คนที่เรารักเนี่ย จะโดดเด่นขึ้นมาทันที
ทั้งๆที่เราก็เจอคนมาตั้งเยอะนะ เออ..คนนี้แหละ..ใช่เลย
14 ตุลาคม 2545 11:25 น.
burst
ฉันเห็นสองแก้มเปื้อนน้ำตา
ฉันเห็นสองตาบวมช้ำ
แต่ฉันไม่เห็นใครทำ
ฉันไม่รู้เธอเจ็บช้ำเพราะใคร
เธอซุกหน้ากอดเข่า
เจ็บปวดรวดร้าวหวั่นไหว
น้ำตาหยดลงพื้นทีไร
สะท้อนจิตสะเทือนใจถึงกัน
เธอเคยสดใส
และมีค่ามากมายสำหรับฉัน
เสียงหัวเราะเคยได้ยินอยู่ทุกวัน
กลับเปลี่ยนสิ่งนั้นหายไป
ใครทำเธอก็ช่าง
แต่สงสารตัวเองบ้างได้ไหม
ตัวเธอเองมีคุณค่ามากเท่าไร
แล้วเหตุใดให้ใครมารังควาน
ฉันคนหนึ่งที่รักเธอ
และมั่นคงอยู่เสมอไม่เปลี่ยนผัน
แม้วันใดใครทำร้ายกัน
ก็ยังคงมีฉันอยู่ข้างกาย
เงยหน้ามาซิที่รัก
กลับมาพิงมาพักตรงนี้ได้
ยื่นมือมาให้ฉันประคองใจ
ซับน้ำตาเธอได้ไหม..คนดี
โปรดจงนึกถึงฉัน
และสงสารตัวเองมากกว่านี้
หากเธอต้องเจ็บช้ำอีกที
ให้รู้ไว้...ฉันคนนี้...เป็นเพื่อนเธอ...
หน้าส่วนตัว
669
