5 พฤษภาคม 2548 22:47 น.
plaing_piu
หากได้พบสบตาจะว่าไหม
จูบทั้งใบหน้าแย้มปากแก้มนุ่ม
ห่มใบตองตึงหนาวไข้ผ่าวรุม
แทนอกสุมไฟรุ่มร้อน...อ้อนรักคืน
กลางดินหนาวนอนเปล่าเปลี่ยวลมเคี่ยวกรำ
ในอกช้ำคำว่าค่อนสะอื้น
กอดสักนิดผิดในใจกล้ำกลืน
ขอแรงยืนหยัดใหม่.......อย่าใจร้าย
นอนคุดคู้ดูเดือนดาวเลือนฟ้า
นับเวลาหริ่งระงมลมเงียบหาย
แสงหิ่งห้อยแต้มรอยทางหวังพร่างพราย
อิ่มความหมายปลายฟ้างามอรุณ
มิเคยหวังทั้งสิ้นชื่นกลิ่นรัก
เพียงประจักษ์หัวใจใครอบอุ่น
แย้มสักนิดชิดสักหน่อยรอยละมุน
มิต้องครุ่นคำนึงคำขึ้งใคร
มาไกลจากฟากฟ้าด้นหาฝัน
ขอน้ำใจใครปันความฝันใฝ่
ผ่านฤดูฤดีแปลกแยกวันวัย
ยังไม่มีที่ไหนใครที่จริง
น้ำค้างพรมลมสงัดเพียงพัดผ่าน
ทรมานปานใดในอกนิ่ง
วาสนาลาล่วงไม่ท้วงติง
มิประวิงหัวใจใครดักดาน
๑๑๑๑๑
ภาพ...........หัวใจล้านดวง
5 พฤษภาคม 2548 13:00 น.
plaing_piu
สายลมผ่านย้ำใจใครตลอด
เสียงใครพลอดรักฝันคืนวันไหว
มาตัดรอนความหลังสิ้นทั้งใจ
ลมร่ำไห้..ดอก.ใบหลิวปลิวร่วงราย
เดือนแรมราคืนสงัดอกกลัดหนอง
สิ้นใบตองตึงห่อร่างอย่างเคยหมาย
สะอื้นอกสะทกหนาวร้าวใจกาย
เปลี่ยวมิวายเจ็บคำย้ำฝากลม
อกคนอื่นชื่นอุ่นใครกรุ่นหอม
ไม่แม้นดอมพยอมยากเกินจักข่ม
เอื้อมสุดสอยลอยสุดไกลไม่น่าชม
เพียงสายลมพัดผ่าน...ไม่หวานซึ้ง
มืดสนิทนิทราผวาดึก
ฟ้าพรายประกายพรึกไห้นึกถึง
เจ็บสนิทติดในใจรัดรึง
สิ่งที่พึงหวังพึ่งหายกับสายลม
รักมิใช่สายลมพลิ้วพรมครู่
รักมีอยู่ในใจนวลใคร่ห่ม
รักมิใช่ของเล่นเช่นคารม
รักดังลมหายใจใยชีวิต
สงบนักรักเอยรำเพยผ่าน
เคยมานานหวานขมรู้ข่มจิต
ยินดีนักรักใครไร้มืดมิด
อย่าทำผิดซ้ำสอง....มิต้องการ
๑๑๑๑๑
4 พฤษภาคม 2548 09:29 น.
plaing_piu
คนบ้านนอกบอกผ่านม่านหมอกหนา
ไกลสุดฟ้าหาสุดทางช่างยากเข็ญ
แสงดาวเดือนหลบเลือนลาน้ำตากระเด็น
มองไม่เห็นหัวใจใครหวนคืน
ยังหลงพับกับคอนอาวรณ์ไหน
สุขทุกข์ฝากยากไร้ใครขมขื่น
มีหัวใจใฝ่ฝันทุกวันคืน
คนยังยืนหยัดมั่นมิผันแปร
คำสัญญา..สาบานที่บ้านนอก
คำมิหลอกหยอกเล่นใจเป็นแผล
คำซื่อซื่อสื่อใสใสในจิตแท้
คำตีแผ่นานแต่ไหนไม่ลบเลือน
ดั่งหินผาท้าดินฟ้าสิ้นสุด
ไม่เคยหยุดหัวใจไกลลับเลื่อน
คงคืนวันฝันพราวงามดาวเดือน
ใครเสมือนหินผายังท้าทาย
ชีวิตงามบ้านนอกมิกลอกกลิ้ง
อยู่เห็นความเป็นจริงไกลสิ่งหมาย
เจ็บหนาวร้อนผ่อนทุกข์สุขมิกลาย
สูงสุดสายตาหวังยังมั่นใจ
ฝากวิมานบ้านนอกบอกลมร้อน
พาหัวใจไปหลับนอนถิ่นคอนไหน
มืดฟ้าฝนกระหน่ำ....ปลุกย้ำไกล
ยังรอฝันตะวันใหม่...ใครยืนเคียง
๑๑๑๑๑
4 พฤษภาคม 2548 06:52 น.
plaing_piu
คงคิดว่าฟ้าดินสิ้นความหมาย
ไม่เสียดายเวลาเคยฝ่าฝัน
ความรักต้องเป็นของเล่นเช่นทุกวัน
กายใจปันคนอื่นใครขื่นคำ
แรกว่ารักศักดิ์ศรีอยู่ที่ไหน
ลึกภายในใจกล้ายิ่งถลำ
หนึ่งเป็นสองต้องสี่..ไม่มีจำ
ใครว่ารักภักดีย้ำเกินจำเป็น
ไม่คิดว่ามารยาใด..วิสัยหญิง
มิอาจให้ความจริงสิ่งที่เห็น
หวานกับใครใจกับช้ำยิ่งลำเค็ญ
เธอไม่เหมือนเดือนเพ็ญงามเด่นฟ้า
คงคิดว่าหัวใจใครมิรู้
ฤาซ่อนอยู่ในใจใครมิว่า
ละครเล่นเจนบทปดชินตา
อยากให้เห็นสีหน้าคนท่ามอง
ต้องการจบทุกสิ่งอย่าวิ่งหนี
ขอคนดีมีท่าทีสนอง
ใจมิต้องลองเล่นเช่นทดลอง
เจ็บมิต้องอกชอกระลอกช้ำ
ถามหัวใจกี่ครั้งยังกี่หน
เวลาคนสองคนทนกลืนกล้ำ
ปลดปล่อยวันคืนฝันร้ายมิหมายจำ
ครั้นเดือนต่ำดาวตก..อกราแรม
๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
1024
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟplaing_piu
