3 พฤษภาคม 2552 12:33 น.

ฟ้าเดียวกัน

กระบี่ใบไม้

ทุ่งหญ้ายังอยู่ตรงนี้ คนดีเคยอยู่ตรงนั้น

เหม่อมองฟากฟ้าเดียวกัน...สุดหวั่นไหว

เมฆน้อยลอยคล้ายสายธาร ลมพานพัดมาพลิ้วเบา

ลมรักแผ่วมาบรรเทา สะท้อนซึ้ง...ตรึงใจ

โคนรุ้งพุ่งจากฟากฟ้า พริบตาขมขื่นตื่นฝัน

ภายใต้ฟากฟ้าเดียวกัน คนหนึ่งคนนั้น...อยู่แสนไกล

โคนรุ้งพุ่งจากฟากฟ้า ต้นหญ้ายังคงพัดไกว

ลมรักจากมาไกลไกล คิดถึง สุดซึ้งละมุน

ทุ่งหญ้ายังอยู่ตรงนี้ คนดีเคยอยู่ตรงนั้น

เหม่อมองฟากฟ้าเดียวกัน...สุดหวั่นไหว

เคียวรุ้งคล้ายเป็นสะพาน ข้ามธารเมฆาพลิ้วไป

ส่งความคิดถึงสุดห้วงดวงใจ...เอาไว้...รักเธอ

1122

love

comment

2 พฤษภาคม 2552 21:14 น.

นักเดินทาง ตะเกียงและแสงจันทร์

กระบี่ใบไม้

ในค่ำคืนที่แสงจันทร์นั้นกระจ่าง
นักเดินทางยังไม่ซึ้งซึ่งฝั่งฝัน
ปล่อยอารมณ์อยู่เดียวดายใต้แสงจันทร์
ตะเกียงน้อยหนึ่งใบนั้นเคยร่วมทาง
แม้จะอบอุ่นได้เพียงเล็กน้อย
อาจจะด้อยแสงเรืองรองคอยส่องสว่าง
แสงแห่งไฟดวงน้อยนี้ไม่มีจาง
โต้แสงจันทร์ที่พราวพร่างกระจ่างทอ
ผู้ผ่านทางหนึ่งบังเอิญเดินผ่านมา
แนะนำว่าจะเก็บไว้ทำไมหนอ-
เมื่อแสงจันทร์ยังพราวพร่างกระจ่างพอ
ตะเกียงก็ไร้ความหมายเกินฉายไฟ...
ท่ามกลางแสงจันทร์นวลชักชวนฝัน
นักเดินทางผู้นั้นก็หวั่นไหว
สงสารเจ้าตะเกียงน้อยคู่กลอยใจ
เขาทอดทิ้งเจ้าเอาไว้ริมข้างทาง
ค่ำคืนนี้ที่ลมหนาวพลิ้วพราวพัด
เงียบสงัดไร้จันทร์ล้อแสงทอกระจ่าง
มืดและหนาวร้าวชีวันฝันเลือนราง
หลงคำอ้างไร้ความจริงทอดทิ้งเธอ
ทอดทิ้งสิ่งสำคัญไว้กับกาลเวลา
ทบทวนภาพที่ผ่านมาอยู่เสมอ
จันทร์อยู่ที่ขอบฟ้านั่นเฝ้าฝันละเมอ
ใจพร่ำเพ้อรักเพียงไหน...ไม่กลับคืน

1320

love

comment

2 พฤษภาคม 2552 14:50 น.

สุสานหิ่งห้อย

กระบี่ใบไม้

ไม่ใช่แสงของดวงดาวที่พราวฟ้า

แต่เปล่งจากยอดหญ้าที่พลิ้วไหว

ไม่ใช่สายของลมหวิวพลิ้วแผ่วไกว

แต่มันเต้นจากหัวใจที่คร่ำครวญ

ก่อนจะทิ้งชีพแสนสั้นกับฝันคว้าง

ล่องไปกับสายลมบางละห้อยหวน

ตราบน้ำใสที่ไหลลับไม่กลับทวน

อยากชี้ชวนดูดาวนั้นในฝันนี้

แม้เป็นแค่แสงดาวใจเหนือใบหญ้า

อาจไม่ใช่ดาวบนฟ้าเหนือถิ่นที่

แต่มันเป็นดาวในฝันที่ฉันมี

เกิดจากห้วงดวงฤดีเพียงหนึ่งดวง

 

.

 

ฝากไปกับแสงหิ้งห้อยที่ร้อยผ่าน

ก่อเป็นสายของลำธารสู่แดนสรวง

ระยิบแสงแห่งนทีสีเงินยวง

อยู่ในห้วงแห่งฝันนี้...ที่มีเรา

1021

love

comment

1 พฤษภาคม 2552 19:54 น.