22 มิถุนายน 2552 19:58 น.
กระบี่ใบไม้
คุณค่า...ของความเป็นมนุษย์
สูงสุดล้ำต่ำที่สุดประมาณไหน?
เมื่อทุกคนต่างก็มีลมหายใจ
แต่ทำไมค่าชีวิตไม่เท่ากัน?
หากทุกคนเลือกเกิดได้ดังปรารถนา
ทุกชีวิตคงมีค่าอย่างที่ฝัน
แต่ชีวิตที่เกิดมาไม่เท่ากัน
แม้ฟ้าก็ไม่เคยกั้นความฝันคน
ถ้าชีวิตมีเอาไว้ให้ต่อสู้
เพื่อเรียนรู้โลกกว้างทุกแห่งหน
แล้วเส้นแบ่งแยกยากดีหรือมีจน
ถูกขีดบนเส้นวิบัติบรรทัดใด?
คุณค่า...ของความเป็นมนุษย์
ยังสูงล้ำถึงที่สุดอยู่หรือไม่?
มีชีวิตแต่ไม่มีความเห็นใจ
จะเกิดมาเพื่ออะไร...หนักแผ่นดิน?
ขอให้ความยุติธรรมยังคงอยู่
ขอให้การต่อสู้อย่าจบสิ้น
โลกอยู่บนฐานบรรทัด-วัดดวงวิญญ์
อย่าให้แสงแห่งดวงจินต์มืดดับเลย
7 มิถุนายน 2552 23:19 น.
กระบี่ใบไม้
เขียนถึงคนบนฟ้า รอช่วงเวลาจะมาพบกัน
เธอคงอยู่ตรงนั้น เปลี่ยวเหงาเศร้างันดวงกระพริบพราย
เธอที่อยู่ปลายฟ้า คงเอื้อมมือมาถึงฉันไม่ได้
คนหัวใจสลาย สิ้นสูญอาดูรร้าวรานคราวนี้
ดาวที่อยู่บนฟ้า ม่านใสบังตาพร่ามัวฤดี
คนที่อยู่ตรงนี้ เปลี่ยวเหงาอารมณ์หัวใจ...ขาดหาย
โอ้ดวง ดาริกาดวงน้อย ขื่นเหงาเฝ้าคอยหัวใจงมงาย
คนหัวใจสลาย เซ่นสรวงดวงดาวเมื่อคราวใจท้อ
โอ้ดวง ดาริกาดวงน้อย เปลี่ยวเหงาเฝ้าคอยหัวใจเฝ้ารอ
รอ รอ รอ รอ รอ เฝ้ารอความรักไม่หวนคืนมา
เขียนถึงคนบนนั้น เฝ้านับคืนวันด้วยหยดน้ำตา
ดาวคงดับปลายฟ้า ภาพเธอติดตาทุกราตรีกาล
โอ้ดวง ดาริกาในฝัน หวั่นไหววูบวันถึงใน...วิญ...ญาณ
ราตรีอื่นยาวนาน กอดรักฝากไป...ว่าใจรักเธอ
ราตรีอีกยาวนาน คืนวันผ่านไป...ฉัน...ยังรอคอย
...คอย...แต่...เธอ...
4 มิถุนายน 2552 11:00 น.
กระบี่ใบไม้
วันนี้...กวีอยู่ที่ไหน?
หัวใจสิ้นหวัง...ตั้งคำถาม
กลางท้องทุ่งแห่งวลีฟ้าสีคราม
ฉันติดตาม ความฝัน...ถึงชั้นฟ้า
มีดอกไม้ที่งดงามยามอ่อนไหว
มีหัวใจเลือดนักสู้ของผู้กล้า
ดื่มความหวังฝังดวงจินต์ด้วยวิญญา
จากน้ำหมึกปลายปากกาสู่ผองชน
เพื่อจะเขียนความใฝ่ฝันถึงบั้นปลาย
ขอทอดกายกลางพงหญ้าทุกแห่งหน
กลียุคอาจทุกข์ยากทุรนทน
ไม่ปริปากพร่ำบ่นให้คนรู้
ตราบวันนั้นถึงวันนี้ที่ชีวิต
ขีดลิขิตเขียนเอาไว้ให้ต่อสู้
ถูกต้องคุณธรรม...ค้ำชู
ยืนหยัด...เพื่อยืนอยู่...เพียงผู้เดียว
.....................................
ตราบวันนี้จึงได้ชมความสมหวัง
ชื่อเสียงฉันนั้นโด่งดังดุจฟ้าเกรี้ยว
ผ่านทุรยุคทนทุกข์ยาก-ได้ยาเยียว
ขับและเคี่ยวความใฝ่ฝัน...สู่บั้นปลาย
กลายป็นหนึ่งในมหากวีที่ยิ่งใหญ่
มีชื่อสียงขจรไกล...เปี่ยมความหมาย
เกียรติยศ เงินทอง ก้องกำจาย
คนมากมายเข้าเยินยอทุกเช้าเย็น
.....................................
.....แต่แล้ว...วันหนึ่งนั้น ฉันลืมตา
ทบทวนภาพที่ผ่านมา...มองไม่เห็น -
ที่เคยได้ ที่เคยมี ที่เคยเป็น
ยามเมื่อฉันทุกข์ลำเค็ญคือสิ่งใด?
มองผ่านภาพธารน้ำใส เหมือนในกระจก
ไหวสะทก...ตัวเรานี้อยู่ที่ไหน?
คนที่ฉันได้มองเห็นนั้นเป็นใคร?
ซากหัวใจแหลกสลาย...คล้ายบทกวี
1 มิถุนายน 2552 22:06 น.
กระบี่ใบไม้
ล่องรอนแรมลอยเคว้งคว้างกลางหมู่ไม้
ซ่อนหัวใจสิ้นสลายลับสายฝน
ดังศรเหน็บทิ่มเจ็บเนื้อเหลือจะทน
ซ่อนตัวตนใกล้จะตายลับหายไป
ดุจนกน้อยลอยเคว้งคว้างกลางถิ่นที่
มือเธอนี้เคยหอมกรุ่นอบอุ่นไหว
แล้ววันนี้ใยทำร้ายทั้งหายใจ
อยู่ยิ่งไร้ใจสิ้นร้างอย่างร้าวรอน
ดังนกเจ็บหนาวยิ่งเหน็บเจ็บยิ่งนัก
สิ้นศรรักร้าวสลายรายรอบหลอน
ดั่งนกน้อยร้อยอาลัยใจเว้าวอน
ควงคันศรต้องคำสาปคราบน้ำตา
เมื่อสายฝนสิ้นสลายพรายหยาดน้ำ
คอยรุ้งงามลบภาพร้ายผ่อนคลายผวา
รอฟ้ารุ่งตะวันรอนถอนมายา
วันพรุ่งนี้ย่อมดีกว่า...โหยหาเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระบี่ใบไม้
หน้าส่วนตัว
3365
