23 สิงหาคม 2552 12:50 น.

รอวันตะวันดับ

เหว่ว้า อ้างว้างเดียวดาย
ใจแตกสลาย คล้ายดังตะวัน
ตกแล้ว ในหัวใจฉัน
ดวงใจไหวหวั่น ฉัน..มีน้ำตา
ตะวันตก แสนตกฤทัย
คล้ายแสงแห่งไฟ ร้าวรอนอ่อนล้า
เก็บฝัน วันนั้นคืนมา
ฉันลวงตัวว่า ฉัน...ยังมีเธอ

คืนวันหมุนเวียน เปลี่ยนแรง แสง...สุริยน
ดวงใจของคน เปลี่ยนแปรเป็น เช่นไฉน?
ไม่อยากจะรู้ ว่าเขาเป็นใคร
ฉันอยากรู้ใจ ของเธอคนเดียว
ตะวันคงดับ หลับตรงโค้งแก่งนภา
ม่านดำไหลบ่า ห่อหุ้ม...เขาเขียว
ฉันรู้ตัวฉัน นั้นเล็กนิดเดียว
ฉันไม่ขับเคี่ยว รักแรกแหลกลง

รอวันมัวหม่น ผ่านพ้นซึ้ง ซึ่ง ในรัตติกาล
ราตรีร้าวราน ท่วมท้นหม่นไหม้
ตะวันขึ้นแล้ว ฉันยังหายใจ
ฉันยอมรับได้ ...แม้ไม่ลืมเธอ...