ธันยาทร
เพราะโลกกว้างถูกย่อใส่จอแคบ
คนเคยแอบมุมอับเลยสับสน
ความจริงกับความฝันพลันปะปน
คละเคล้าจนแทบเจือเป็นเนื้อเดียว
คนที่เหมือนเกิดมาเพื่อว้าเหว่
ป่วยการเร่หารักแม้สักเสี้ยว
ทนนั่งจ้องหน้าจอท้อจริงเชียว
ใจห่อเหี่ยวตาละห้อยนึกน้อยใจ
เธอที่เหมือนเกิดมาเพื่อน่ารัก
อยากรู้นักตอนนี้อยู่ที่ไหน
อกคนรอร้อนรุ่มราวสุมไฟ
อยากถามไถ่ทุกข์สุขเหมือนทุกที
ระหว่างความคิดถึงซึ่งล้นหลาม
บรรจุความห่วงใยไว้เต็มปรี่
ยิ่งต้องรอไม่รู้จบยิ่งทบทวี
จนตอนนี้ถึงขนาดแทบขาดใจ
คนที่เหมือนเกิดมาเพื่ออาภัพ
จมอยู่กับความเหงา..เศร้า..หวั่นไหว
สะพานรุ้งบนลานดาวทอดยาวไกล
หนอทำไมมาจางจนรางเลือน
ระบบพักหน้า
1097
5
0
หน้าส่วนตัว
