กวีปกรณ์
หลบอยู่หนึ่งมุมใดของสายตาท่ามกลางคืนเหว่ว้าในยามค่ำหนึ่งเหยือกเย็นพร้อมโน้ตที่ร่ายรำเราสองต่างร้องร่ำรัตติกาลแม้อดีตเย็นเฉียบและเงียบเหงาให้สองเราค้นหาอย่างกล้าหาญไม่ว่าเรื่องราวใดได้พบพานยากแทนที่วันวานบนลานจินต์เพราะเรามีอดีตเป็นส่วนประกอบอนาคตคือความชอบไม่สุดสิ้นหนึ่งแก้วน้ำแข็งเกาะเรารดรินแสร้งเฉยชินต่อชีวิตอย่างเย็นชาอีกไม่นานก็เช้าเราต่างรู้เนื้อเพลงที่ฟังอยู่บอกเราว่าจงเข้าใจ ทบทวนที่รู้มาแม้ไม่รู้วันข้างหน้าจะอย่างไรเมื่อเราก้าวก็อาจมีพลาดพลั้งเมื่อล้มแล้วลุกพลันเริ่มกันใหม่เมื่อผ่านมาแล้วจงปล่อยพ้นไปอนาคตหาใช่ที่เคยเป็นอาจเป็นเพียงมุมหนึ่งในสายตาอดีตช่างเหว่ว้าอย่างที่เห็นบนเตียงตื่นย
2688
1
0
หน้าส่วนตัว
