ทื้งไว้กลางป่าช้าฝันอันเงียบเหงา อย่างโศกเศร้ารอแตกดับลับสลาย แม้คืนวันเปลี่ยนไปไม่กลับกลาย เพื่อฟื้นคืนใจกายหายโศกตรม อยู่อย่างนั้นเป็นซากจากความรัก สะบั้นหักอับเฉาเศร้าขื่นขม กลางป่าช้าความเศร้าเหงาระทม ค่อยๆจมลงดินเสื่อมสิ้นไป กาลเวลาค่อย ๆ ย่อยซากรัก มิเหลือสักความฝันอันสดใส แล้วลบเลือนเป็นผงปลงสิ้นไป ทำอย่างไรไม่ฟื้นคืนชีวา ฯ
1012
0
0
หน้าส่วนตัว
