เจ้าพานทอง
ชะเง้อแลชะแง้หาน้ำตาไหล
สะอื้นลึกสะอึกไห้ใจหะโหย
ระทดซมระทมซ้ำร่ำโอดโอย
ดอกไม้โปรยโรยกลิ่นเหมือนสิ้นใจ
รอแต่เธอเพ้อไปใจหวิวหวิว
เจ้าลอยลิ่วลอยลับกลับหนไหน
ยินก็เพียงเสียงแผ่ววะแว่วไกล
ฤาเสียงใจไห้หาเวลาตรม
นานก็รอท้อก็รัก...จักคอยเฝ้า
ขอเพียงเจ้าเข้าใจที่ไห้ห่ม
คือรู้สึกนึกถวิลแทบสิ้นลม
ช้ำก็ชมขมก็กลืน...ฝืนความจริง
จากไปนานผ่านฤดูคู่ความเศร้า
อยู่ไหนเจ้า...เหงาใจไร้ทุกสิ่ง
เจ้ารอนร้างแรมไกลไม่ประวิง
เราถูกทิ้งอิงหมอนนอนเปลี่ยวกาย
เวลาเปลี่ยนเวียนเรื่อยจึงเฉื่อยชา
เพียงเศษหญ้าค่าน้อยคอยแดดสาย
เพียงผงคลีที่ลอยคว้างอย่างเดียวดาย
เพียงต้นไม้ยืนต้นตายไร้คนแล
1609
2
0
หน้าส่วนตัว
