เปเป้ซังแม่มู๋ผู้เดียวดาย
อันความรัก นุ่มนวล ช่างหอมหวาน
แย้มผลิบาน กลางใจ ใครใฝ่ฝัน
หากเปรียบได้ จักเปรียบ สิ่งใดกัน
นิยามฉัน รักกับฝิ่น ช่างเหมือนกัน
ในยามแรก ไม่อยาก กล้าฝันใฝ่
กลัวหัวใจ เปลี่ยนแปลง กลับผกผัน
ใจหนึ่งกล้า ใจหนึ่งกลัว เอาไงกัน
แต่เมื่อครั้น ลองดู ถึงรู้ตัว
แรกลองเสพย์ ความรัก สักครั้งหนึ่ง
ติดตราตรึง หลงงมงาย ยากโงหัว
ประหนึ่งติด ฝิ่นพา ใจเมามัว
จิตระรัว หลงวังวน ในมายา
ไหนจะรส ละมุน กรุ่นหอมหวาน
ช่างซาบซ่าน ให้ใจ ให้ฝันหา
พอสักพัก เริ่มเคลิ้ม จิตนำพา
สุขอุรา ล่องลอย ฤทธิ์นำไป
พอหมดรัก หมดฤทธิ์ ฝิ่นนำพา
ให้อุรา หงุดหงิด คิดสงสัย
อยากได้อีก อยากกระหาย แทบขาดใจ
กระสันต์ได้
1165
26
0
หน้าส่วนตัว
