เมฆขาวบางบางบนท้องฟ้า แม้หนาพอเอาวาจาไปฝากซ่อน ก็หวั่นกลัวว่าเมื่อแดดนั้นแผดร้อน จะเผยคำเว้าวอนให้เขาเห็น ร่มเงาหนาทึบของดงไม้ ดอกใบก้านก่ายดูร่มเย็น ทึบพอจะะเอารักไปหลบเร้น ก็หวั่นลมพัดเอนจะเผยใจ คิดถึง คิดถึง ดังเผือกร้อน จะนั่งนอนไม่รู้วางไว้ตรงไหน บ้านช่องห้องหอประตูใด เอาไปวางแอบไว้ก็ไม่มิด เมฆขาวบางบางที่กลางฟ้า ฉันหลับตาข่มตาไม่สนิท จากค่อยคืบค่อยเคลื่อนทีละนิด รอยคิดถึงก็เกินปิด เกินซ่อนรอย..
1222
3
0
หน้าส่วนตัว
