แก้วประเสริฐ
ใจเอ๋ยใจ
* แสงระยิบพริบพราวดุจราวโศก
ไหวเอนโยกโบกสะบัดระบัดไหว
เทียนครั้งนิ่งพริ้งเพริศดูเฉิดไกล
โลมลูบไล้สิ่งต้องดูหมองตรม
รัตติกาลค่ำนี้สุดที่กล่าว
โอ้เดือนดาวเฝ้าดูเพื่อสู่สม
กลับหลบลี้หนีหายดุจสายลม
โมหะจมสู่ภวังค์เหมือนครั้งคอย
สำเนียงแผ่วแว่วนกกลางคืนร้อง
ช่างสอดคล้องหัวใจยามใช้สอย
ลอยละลิ่วพลิ้วพล่านวันล่องลอย
ทั้งละห้อยปรอยไว้แต่ไร้คืน
หมอนเคยอยู่อู่อาศัยใยมาจาก
ไหลรินพรากค้างพรมดูตรมฝืน
สะอื้นฟกอกช้ำยากกล้ำกลืน
ความระรื่นปนระทมผสมใจ
ใจเอ๋ยใจใยพล่านกระชั้นชิด
แสงดาวปิดเดือนดับไร้วับใส
มวลเสน่หาพาเพลินล่วงลับไกล
ควา
หน้าส่วนตัว
1317
15
0
