คนกุลา
๐ เบื้องนั้นวสันต์โปรย
วาโยโบยโบกพัดแรง
ฤดูกาลผันเปลี่ยนแปลง
หาเคลือบแคลงให้หวั่นเกรง
๐ ถึงคราหมู่แมกไม้
แสนสดใสและครื้นเครง
ไหวตามระบำเพลง
แห่งดอกฝนที่หล่นพราว
๐ หมู่มวลสรรพสัตว์
ปานจะนัดกะเกณฑ์ราว
รับพรจากห้วงหาว
ปลุกพลิกฟื้นชื่นชีพตัว
๐ บัวบานชูก้านใบ
งามไสวมิบังตัว
แจ่มระคนมิหม่นมัว
ชมพูพร่างกระจ่างจินต์
๐ ห้วยน้ำลำธารหนอง
เจิ่งเนืองนองชลาสินธุ์
ไหลหลั่งระรวยริน
หล่อเลี้ยงถิ่นทั่วบึงบาง
๐ สีหวานบานดอกสร้อย
ที่พร่างพร้อยเรื่อริมทาง
สวยล้ำในหมอกจาง
สุดเฉลยเกินเอ่ยคำ
๐ ฝนปรายระบายฟ้า
กล่าววาจาคอยเตือนจำ
แข่งฝนที่หล่นพรำ
ดุจจะย้ำพี่อย่าเ
1669
11
0
หน้าส่วนตัว
