พี่ดอกแก้ว
อาจเป็นคนงมงายในความรัก
มิเคยหักใจลาคราหม่นหมอง
ยังคงเฝ้าแหงนคอเพื่อรอมอง
ดวงจันทร์ส่องแสงนวลยวนแผ่นดิน
กี่สิบครั้งขังตนบนความร้าว
กี่ร้อยคราวฟังคำที่ดูหมิ่น
กี่พันหนยลแผลจนชาชิน
ยังมิสิ้นห่วงหาและอาทร
อาจเป็นเหมือนคนไร้ความเข้มแข็ง
หมดเรี่ยวแรงผละใจเพื่อถ่ายถอน
ยังคงเป็นเป้าอารมณ์ที่ขมร้อน
ให้เธอย้อนเย้ยว่าจนสาใจ
ความเจ็บปวดรวดร้าวทุกคราวครั้ง
ใจนี้ยังทนอยู่รับรู้ไหว
เพียงเห็นเธอคลายหมองที่ครองใจ
เจ็บของฉันไม่เท่าไหร่หรอกคนดี
อาจเป็นคนทนทานปานโง่งม
ที่เพียงก้มหน้าฟังอยู่อย่างนี้
เพราะโอกาสใกล้เธอที่ฉันมี
คือครั้งที่ไม่มีใครให้ระบาย
ความภักดีที
1364
12
0
หน้าส่วนตัว
