แพรวา
อันนี้เป็นอีกบทหนึ่งค่ะ ทึ่แอบเขียนต่อในไดอารี่ของเพื่อน
...ถ้ารู้ว่าการรักเธอต้องทรมาน
ต้องกลายมาเป็น คนร้าวราน มองโลกในแง่ร้าย
วันนั้นจะไม่รักเธอจริง ๆ ให้ตาย
ใครบ้างใคร อยากให้วันต่อไป ไม่เหลือมี
.. แต่เพราะไม่รู้ ไม่รู้ทั้งนั้น
ตื่นเช้าขึ้นอีกวัน ก็ผูกพัน เข้าไปเต็มที่
หัวใจอยู่ในร่างกายเรา แต่แรงบังคับไม่มี
สั่งอะไรก็ดื้อทุกที รักเธอไปแล้วคนดี เต็มเวลา
...จึงสมควรใช่ไหม. กับความทรมาน
( กลอน เว้นว่างไว้แค่นี้... แล้วเราเลย ละเลงต่อซะ )
เมื่อเลือกเอง ที่จะร้าวราน ..จะไร้ค่า
ช่างรักมัน.. ถือว่าเป็นบทเรียนบนน้ำตา
ที่ครั้งหนึ่ง ได้แลกมา
..... ด้วยความกล้า ของ
822
1
0
หน้าส่วนตัว
