ย่างยามเย็นเห็นแสงอ่อนแรงลง เรายังคงองอาจและคาดหวัง ในร่างกายคล้ายคึกปึกพลัง เหมือนคลุ้มคลั่งยังครับรับรู้ดี ตะวันตกนกน้อยล่องลอยจาก ที่ฟ้าฟากหลากเมฆเสกสรรสี ฉันลุกยืนชื่นยิ้มอิ่มชีวี หัวใจนี้มีสุขไร้ทุกข์ทน มืดเสียแล้วแว่วสำเนียงเสียงจิ้งหรีด มายืนหวีดกรีดปีกหลีกหลบฝน ทุกอย่างเปียกเรียกร้องน้องกบซน มาร้องบ่นพ้นสามทุ่มเหมือนกลุ้มใจ พอตีหนึ่งถึงเงียบเปรียบกบง่วง มันเป็นช่วงปวงชนฝันอันสดใส แต่ตัวเราเฝ้ารอกันต่อไป เช้าวันใหม่ใกล้แค่เอื้อมตาเชื่อมเอย
1345
14
0
หน้าส่วนตัว
